Εγινε προχθές, για όγδοη χρονιά, ο Πανελλαδικός Ταυτόχρονος Δημόσιος Θηλασμός στο οποίο συμμετείχαν περισσότερες από 50.000 μαμάδες που θήλασαν (ή, έστω, έκαναν την κίνηση) σε πολυσύχναστα σημεία, πλατείες, καφέ και παιδότοπους. Καλά όλα αυτά και σέβομαι απόλυτα την επιστημονική άποψη για τα οφέλη του θηλασμού τόσο στις μητέρες όσο και στα παιδιά. Μεγάλωσα άλλωστε σε μία εποχή που οι μητέρες που δεν θήλαζαν ήταν η εξαίρεση –τη δεκαετία του 1960 υπήρχαν ακόμη οι τροφοί και οι «παραμάνες» για όσες «δεν είχαν γάλα». Γιατί όμως τέτοιος επιθετικός ακτιβισμός για κάτι απόλυτα φυσιολογικό; Γιατί οι μανάδες που θήλασαν δημόσια με το ένα χέρι κρατούσαν το παιδί και με το άλλο (κάποιες) έκαναν το σήμα της νίκης; Ποιον αόρατο εχθρό νίκησε πάλι η ιδεοληψία του δικαιωματισμού και του κινηματισμού; Εχει απαγορευθεί διά νόμου ο δημόσιος θηλασμός; Αν ναι, μαζί τους. Δεν έχει όμως. Αλλο κίνηση, άλλο κίνημα.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε κάθε τόσο, σε ξένα κοινοβούλια, μητέρες βουλευτές που θηλάζουν τα μωρά του μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων. Και αυτή η εικόνα, που η μεγάλη επικοινωνιακή δύναμή της δεν δικαιολογείται και δεν δικαιολογεί τίποτα άλλο πέρα από τον ναρκισσισμό της θηλάζουσας, θεωρείται επαναστατική πράξη. Πριν από λίγες μέρες, συνάδελφος είπε στη ραδιοφωνική εκπομπή του ότι έχει αντιρρήσεις με την εικόνα μιας γυναίκας που θηλάζει μέσα σε εστιατόριο. Κρεμάστηκε πάραυτα στα μανταλάκια του Ιντερνετ και «κατασπαράχθηκε» από «τρυφερές» ψυχές που θεωρούν (και καλά κάνουν) το δικαίωμα του δημόσιου θηλασμού ιερό αλλά οποιονδήποτε σκεπτικισμό απέναντι σε αυτήν την εικόνα ανίερο. Φαίνεται ότι στο φαντασιακό κυνήγι ενός δικαιώματος που κανείς, ποτέ, δεν τους στέρησε, προσπέρασαν ένα βασικό δικαίωμα, αυτό της έκφρασης αντίθετης γνώμης.
Τελευταία Νέα