Κάθε χώρα έχει βέβαια δικαίωμα να επιλέγει τις δικές της μορφές φορολογίας, αναγνωρίζει ο Γκαμπριέλ Ζικμάν. Οταν όμως το Λουξεμβούργο προσφέρει στις πολυεθνικές ειδικά φορολογικά καθεστώτα, όταν οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι επιτρέπουν σε άτομα που ξεπλένουν μαύρο χρήμα να ιδρύουν εταιρείες-βιτρίνα σχεδόν δωρεάν, όταν η Ελβετία φιλοξενεί στα χρηματοκιβώτιά της μακριά από αδιάκριτα βλέμματα τις περιουσίες διεφθαρμένων ελίτ, κλέβουν έσοδα ξένων κρατών.

Οι φορολογικοί παράδεισοι, επιμένει ο γάλλος οικονομολόγος, αποτελούν έναν από τους κύριους μοχλούς αύξησης των παγκόσμιων ανισοτήτων. Η επονομαζόμενη φορολογική βελτιστοποίηση δεν ωφελεί παρά ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού. Και οι φόροι που διαφεύγουν αντισταθμίζονται αναγκαστικά από μία βαρύτερη φορολόγηση των μεσαίων τάξεων ή και από μειώσεις δαπανών. Τα έσοδα που χάνονται λόγω της τεχνητής μετεγκατάστασης των κερδών ισοδυναμούν με το ήμισυ των δημόσιων δαπανών της ΕΕ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οπως η κλιματική αλλαγή, έτσι και η φοροαποφυγή τροφοδοτεί μία τεράστια διαγενεακή μεταβίβαση που πλουτίζει τους γηραιότερους και φτωχαίνει τους νεότερους.