Αναζήτηση
Ερώτηση που άκουσα συχνά μετά το ντιμπέιτ του νέου «Προοδευτικού Φορέα»: Ποιος ήταν καλύτερος;
Απάντηση: Δεν με ενδιαφέρει.
Για πρώτη φορά το γεγονός της εκλογής υπερβαίνει σε σημασία τα πρόσωπα που συμμετέχουν στην εκλογή.
Από τη συζήτηση κατάλαβα απλώς ένα πράγμα.
Οτι στην εκλογή συμμετέχουν εννέα πρόσωπα, τα οποία συμφωνούν μεταξύ τους σε όλα τα βασικά και ευτυχώς. Μόνο κάτι λεκτικές αποχρώσεις ξεχώριζαν τον έναν από τον άλλον.
Από εκεί και πέρα διαλέγετε και παίρνετε. Μακάρι να πάρετε τον (την) καλύτερο (-η).
Διότι το εγχείρημα αποτελεί από μόνο του ένα εγχείρημα εθνικής σημασίας. Και αφορά, ούτε λίγο ούτε πολύ, τη συγκρότηση ενός άλλου πόλου από την Κεντροδεξιά στα πλαίσια του αστικού δημοκρατικού συστήματος.
Οπως κι αν τον σχεδιάσουν, τον νομίσουν ή τον ονομάσουν.
H ΝΔ δεν μπορεί να μονοπωλήσει το αστικό δημοκρατικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει σε άλλον πολιτικό πολιτισμό. Το ΚΚΕ δεν διεκδικεί αυτόν τον ρόλο.
Είναι λοιπόν εθνική επιταγή να αποκτήσει το αστικό δημοκρατικό σύστημα ένα δεύτερο ισχυρό σκέλος.
Οχι για να συγκυβερνήσει με την Κεντροδεξιά. Αλλά για να αντιπαρατεθεί στην Κεντροδεξιά, ακόμη και μέσα από τον διάλογο, τη συνεργασία, τη συνεννόηση.
Εθνική αλλά και ευρωπαϊκή επιταγή.
Η Ευρώπη οικοδομήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω στη στρατηγική συμπόρευση δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών: της Κεντροδεξιάς (Λαϊκών και Φιλελευθέρων) και της Κεντροαριστεράς (Προοδευτικών και Σοσιαλδημοκρατών).
Αυτοί οργάνωσαν τη δημοκρατία στην οποία ζούμε. Αυτοί συγκρότησαν τις πιο πλούσιες, δίκαιες κι ελεύθερες κοινωνίες που γνώρισε έως τώρα η ανθρωπότητα. Αυτοί έφτιαξαν την Ευρώπη.
Καλώς Ή κακώς, πάνω τους θα στηριχτεί και η αναγκαία ανασυγκρότηση. Της Ευρώπης και της Ελλάδας.
Με άλλα λόγια η επιστροφή στην ανάπτυξη, την ευημερία, την ομαλότητα και την κανονικότητα έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: την πολιτική ενίσχυση και την ιδεολογική υπεροχή του ευρύτερου ενδιάμεσου χώρου μεταξύ άκρας Δεξιάς και ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αυτή η μεγάλη «συμμαχία του Κέντρου» (η οποία, επαναλαμβάνω, δεν σημαίνει απαραιτήτως συγκυβέρνηση…) είναι ο μόνος δρόμος για έξοδο όχι από τα Μνημόνια αλλά από την κρίση.
Εως τώρα ο χώρος αυτός διαχειρίστηκε αποτελεσματικά την ήττα του –παρά τις γκρίνιες…
Δεν είναι τυχαίο ότι σε λιγότερα από τρία χρόνια στην αντιπολίτευση συζητούμε όχι αν θα επιστρέψουν στην εξουσία αλλά πότε θα γίνουν εκλογές και πόσο βαριά θα είναι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως εκ τούτου, το βασικό ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστούν τη νίκη τους όταν προκύψει.
Οχι επειδή είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα. Αλλά επειδή είναι η μοναδική.
