Αναζήτηση
Οτι θα άκουγα τον Παύλο Πολάκη να μιλάει με μειλιχιότητα για τέχνη και πολιτισμό δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο παλαβά όνειρά μου. Κι όμως. Ο αρχάνθρωπος των Σφακίων, χθες, ήταν «μαχαιράκι, πιρουνάκι, κομιλφό» στο περιβάλλον του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, στην εκδήλωση του οποίου «Διάλογοι» έλαβε μέρος.
Ασφαλώς, είχε λόγο να είναι κομιλφό. Διότι, στο πλαίσιο της παρουσίασης των νέων δωρεών του Ιδρύματος, ανακοινώθηκε ότι θα διατεθούν στον τομέα της υγείας για υποδομές αναβάθμισης υφιστάμενων ξενοδοχειακών υποδομών σε νοσοκομεία της χώρας, για νέο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό και για εκπαιδευτικά προγράμματα περισσότερα από 250 εκατομμύρια ευρώ. Προφανώς, το Iδρυμα οφείλει να έχει έλθει σε συνεννόηση με την κυβέρνηση, και επίσης προφανώς κάποιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης έπρεπε να «επικοινωνήσει» τη δωρεά. Κάπως έτσι, κατηφορίζοντας ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας προς το Φάληρο, άλλαξε ρεπερτόριο.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι σκεφτόταν όλο το διάστημα της εκδήλωσης, στην οποία ο Παύλος Πολάκης ήταν παρών. Αναγκαζόταν πάντως να απαντά σε ερωτήσεις πολιτών με τρόπο που έδειχνε ότι είχε μπει κάποιο ξωτικό μέσα του, με νοοτροπία δανδή που του υπαγόρευε τους ξεχασμένους καλούς τρόπους του. Τα μπινελίκια και οι ύβρεις τού συνήθους ρεπερτορίου έμειναν έξω από το Ιδρυμα. Εύλογο. Από τον Αδωνι Γεωργιάδη, που τον στέλνεις να αυτοκτονήσει, θα προσποριστείς οφέλη μόνο αν φωνάξεις δυνατά τις κατάρες σου. Οταν όμως προσδοκάς τα χρήματα δωρητών, τα οποία εκτός των άλλων θα αθροίσεις στο τέλος στα όποια επιτεύγματά σου, και η στρίγγλα ακόμα γίνεται αρνάκι.
Το κόμμα του Παύλου Πολάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε κατεξοχήν εναντιωθεί στο έργο της παραλιακής, που συμπεριλαμβάνει τη νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, τη νέα Λυρική και τον περιβάλλοντα χώρο, μάλιστα είχε καταψηφίσει τη σύμβαση του Ιδρύματος με το Δημόσιο λέγοντας, εκτός των άλλων, την υπέροχη δήθεν αριστερή ευκολία ότι τα χρήματα του χορηγού προέρχονταν από offshore εταιρείες που κάνουν ξέπλυμα.
Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας συντασσόταν τότε με αυτές τις αστείες απόψεις. Αραγε, τώρα που αντιλαμβάνεται ότι το Ιδρυμα Νιάρχου συμβάλλει με το πρόγραμμά του στη συγκράτηση της κοινωνικής συνοχής, η οποία χάθηκε μετά τη χρεοκοπία, εκτός από την ευπρέπεια της παρουσίας του, μήπως θα επιβαλλόταν μια δημόσια συγγνώμη; Διότι, πώς αλλιώς; Είπα – ξείπα, έτσι, δωρεάν;
