Ο πρώτος γύρος είναι την Κυριακή. Οι υποψήφιοι αρχηγοί του νέου φορέα έχουν πλέον παρατάξει όλα τους τα πιόνια στη σκακιέρα. Ποιο, όμως, είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο ο καθένας βλέπει τον εαυτό του; Η Φώφη Γεννηματά προσπαθεί να φιλοτεχνήσει το προφίλ της ενωτικής ηγεσίας που μπορεί να ξεκολλήσει τα εκλογικά ποσοστά από τον μονοψήφιο πάτο. Οταν παρέλαβε, λένε οι συνεργάτες της, το ΠΑΣΟΚ ήταν στο 4,68% του Ιανουαρίου του 2015 κι εκείνη έφερε τη ΔΗΣΥ στο εφτάρι των δημοσκοπήσεων. Ο Σταύρος Θεοδωράκης παίζει το χαρτί του ορίτζιναλ μεταρρυθμιστή. Ο Γιώργος Καμίνης αυτοπροβάλλεται σαν game changer, σαν τον άνθρωπο που κερδίζει εκλογικές αναμετρήσεις που μοιάζουν χαμένες. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αναφέρεται συχνά στη γενιά του, πιο συχνά κι απ’ ό,τι κοντράρει την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Πουλά έτσι το νεαρό της ηλικίας του ως εχέγγυο της ανανέωσης. Ο Γιάννης Μανιάτης μιλά διαρκώς για το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του Γιάννη Μανιάτη. Ο Γιάννης Ραγκούσης αυτοσυστήνεται ως η αντισυστημική επιλογή και κυρίως ως εκείνος που θα θυμίσει στο πράσινο ακροατήριο τις παλιές καλές εποχές που δεν ξεχνούσαν τι σημαίνει Δεξιά.

Κι οι αδυναμίες τους

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ισχύει, δηλαδή, το προφίλ που ο καθένας πλάσαρε για την υποψηφιότητά του; Ή, για να το πούμε αλλιώς, πώς βλέπει ο ένας συνυποψήφιος τον άλλον χωρίς αυτό το φίλτρο; Οι επικριτές της Γεννηματά δεν αρνούνται πως αύξησε τα δημοσκοπικά ποσοστά του χώρου. Συμπληρώνουν, ωστόσο, πως όσα πέτυχε είναι και το ταβάνι της. Παρόμοια, ως ένα βαθμό, κριτική ασκείται και στον Θεοδωράκη. Με επιχείρημα ότι δοκιμάστηκε κι αυτός στην αρένα των εθνικών εκλογών δις. Για τους άσπονδους φίλους του Καμίνη οι επιδόσεις του στον δήμο – παρότι εκείνος τις προμοτάρει – είναι το αδύνατο του σημείο. Γιατί οι ισολογισμοί της πρωτεύουσας δεν έχουν την ίδια δύναμη με την εικόνα των κάδων σκουπιδιών. Τον Ανδρουλάκη τον κατηγορούν πως αναπαράγει τα κλισέ της πασοκικής αργκό με την ίδια ευκολία που τα χρησιμοποιούν οι 60ρηδες εμπνευστές τους. Οσο για τον Μανιάτη; Το πρόβλημά του, στα μάτια των άλλων, είναι πως δεν μπορεί να ξεχωρίσει. Του Ραγκούση, πάλι, η εμμονή με τη ΝΔ. Επειδή παραβλέπει, στην ανάλυση των υπολοίπων, το πρόσφατο παρελθόν των συνεργασιών του παλιού του κόμματος. Αλλά και τις πραγματικές προθέσεις του Τσίπρα για την Κεντροαριστερά.