Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, εκτός του ότι υπήρξε ένας κατά συρροήν δολοφόνος στο όνομα ενός ουτοπικού κομμουνιστικού αυταρχισμού, ήταν και μεγάλος Νάρκισσος. Εχω την εντύπωση ότι με την ίδια χαρά που δολοφονούσε αμέριμνος, με την ίδια χαρά παραδόθηκε, δικάστηκε, καταδικάστηκε. Εμφανιζόταν ως στωικός μάρτυρας για τις αυταρχικές ιδέες του, επιδιώκοντας να αποτελέσει πρότυπο για τους τρομοκράτες του μέλλοντος. Επαιζε τον υπεράνθρωπο –ή, καλύτερα, τον Σούπερμαν.

Γι’ αυτό φρόντισε, τελειώνοντας την απολογία του στη δίκη της 17 Νοέμβρη, να δώσει έναν ισχυρό συμβολισμό του ρόλου του. Προηγουμένως, εξαφάνισε το όπλο με το οποίο δολοφονούσε. Διαθέτοντας λοιπόν ένα ανεύρετο φετίχ, σύμβολο του τρόμου που έσπειρε, πρόσθεσε και μια «έντεχνη» νότα για τους κουλτουριάρηδες οπαδούς του. Πήρε ένα ποίημα του Παλαμά, τους «Πατέρες», και μέσω αυτού έστειλε μήνυμα στα «παιδιά του», κάθε επίδοξο δολοφόνο χάριν του αυταρχικού σκοπού του, ή οποιουδήποτε παρεμφερούς σκοπού. «Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, /

Οπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις. […] Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής […] και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, / για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα […]»

Ομως ο Σούπερμαν που, τελικά, χρησιμοποιεί τον «αστικό νόμο» και, ασφαλώς, το ανθρώπινο νταραβέρι με την εξουσία για να εξασφαλίσει διήμερη έξοδο από τη φυλακή άνευ δημοσίων θεαμάτων, επί της ουσίας είναι ένας εκπεσών υπερήρωας. Ενας νταραβεριτζής είναι που παίρνει άδεια πρωτίστως, από τη Μεγάλη Ιδέα του (και από τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του). Οι ιδέες του, που ο Ρουβίκωνας ισχυρίστηκε χθες ότι ο τρομοκράτης τις κράτησε ζωντανές, δεν έχουν κύρος –καμιά δολοφονική ιδέα δεν έχει κύρος, ας δουν με τι απέχθεια αποδοκιμάζονται παγκοσμίως οι φονικές ιδέες του Χίτλερ και οι εξίσου φονικές ιδέες του Στάλιν. Κι ο εξοδούχος Κουφοντίνας δεν είναι ο Σούπερμαν, αλλά ένας Νάρκισσος που κατέρρευσε, διεκδικώντας την οικογενειακή εστία που ο ίδιος στέρησε από τα θύματά του. Ενα ηθικό μηδέν.

Καλώς τον στην επικράτεια του μικροαστισμού, τον οποίο έκρυβε πίσω από τα κουμπούρια του και τη δημοσιότητα της δράσης του.

ΥΓ: Αλήθεια, ο Σταύρος Κοντονής που, στη Βουλή, έλεγε ωρυόμενος στην Ντόρα Μπακογιάννη ότι πρέπει να ντρέπεται, εκτός από την έκφραση της υπόρρητης συμπάθειάς του στις «συλλογικότητες» που θαυμάζουν τον Κουφοντίνα, τι άλλο ήθελε να πει; Να ντρέπεται επειδή ο δολοφόνος σκότωσε τον σύζυγό της;