Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από τον επικεφαλής της και τα μέλη της έως το επικοινωνιακό της επιτελείο και τον συστημικό της Τύπο, συμπεριφέρεται ωσάν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 να ήταν μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία ξεπλύθηκε η πρότερη λαϊκιστική ρητορική της. Σαν το εκλογικό σώμα να έδωσε συγχωροχάρτι στους δύο εταίρους για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, τις αυταπάτες που διακινήθηκαν, τα συνθήματα που δηλητηρίασαν το κοινωνικό σώμα.
Ενα από αυτά τα τελευταία ήταν το αλήστου μνήμης «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Τρία χρόνια ύστερα από εκείνη τη συνθηματολογική διαβεβαίωση που έδινε ο σημερινός Πρωθυπουργός, αποδεικνύεται ότι όχι μόνο τα σπίτια καταλήγουν στην ιδιοκτησία των τραπεζών αλλά και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προστατεύει τους πλειστηριασμούς ακινήτων, μεταξύ άλλων, με αυστηροποίηση των ποινών για όσους παρεμποδίζουν τη διεξαγωγή τους.
Αντιγράφοντας κανείς τη λαϊκιστική ρητορική του κυβερνώντος κόμματος θα μπορούσε να πει ότι στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά τα σπίτια που πηγαίνουν στα χέρια των τραπεζιτών. Ή ότι σήμερα τα σπίτια πλειστηριάζονται φρουρούμενα από τους υποτιθέμενους προστάτες τους. Ασφαλώς δεν έχει νόημα η αντιγραφή μιας ρητορικής που δημιούργησε μια νέα κρίση μέσα στην κρίση. Εχει νόημα όμως η παραδοχή του λάθους, η πολιτική λογοδοσία και –εν τέλει –η συγγνώμη στους πολίτες που εξαπατήθηκαν από τη στείρα και παραπλανητική συνθηματολογία. Ο λογαριασμός θα έρθει μετά, στις κάλπες.
