Πριν από λίγο καιρό, τριάντα έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε δασικές πυρκαγιές που σημειώθηκαν στην Πορτογαλία. Ηταν η δεύτερη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας. Η πρώτη είχε σημειωθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα, όταν άλλες πυρκαγιές είχαν στοιχίσει τον θάνατο άλλων 64 ανθρώπων. Οι αιτίες ποικίλλουν και έχουν μάλλον να κάνουν με μια παρατεταμένη ξηρασία. Αλλά κάποιος έπρεπε να πάρει την πολιτική ευθύνη. Το έκανε η υπουργός Εσωτερικών, που παραιτήθηκε όχι επειδή έφταιγε, αλλά επειδή έκρινε ότι δεν υπάρχουν οι πολιτικές και προσωπικές συνθήκες που θα της επέτρεπαν να παραμείνει στη θέση της.
Ο όρος «πολιτική ευθύνη» είναι άγνωστος στην Ελλάδα. Ακόμη και το μεγαλύτερο σκάνδαλο να συμβεί, ακόμη και η μεγαλύτερη απάτη να αποκαλυφθεί, δεν θα κουνηθεί κανείς. Αντίθετα, το κυβερνών κόμμα θα σπεύσει να κατηγορήσει την αντιπολίτευση ότι λέει ψέματα. Ή ότι επί των ημερών της συνέβαιναν χειρότερα. Ο Σαρωνικός γέμισε μαζούτ και ο υπουργός Ναυτιλίας σφύριζε αδιάφορα. Από τύχη δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές τη Δευτέρα στην επίθεση κατά των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη λέει ότι η Αθήνα είναι ασφαλέστερη από ποτέ.
Στην περίπτωση του υπουργού Αμυνας, αυτή η λογική αποθεώνεται. Εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, παρά μόνο η αλήθεια του Καμμένου. Ολοι οι άλλοι λένε ψέματα. Δεν έχει καμιά σημασία ότι διαψεύδεται ο ισχυρισμός του πως πλήρωσε με κάρτα τα έξοδά του στο Λονδίνο ή πως ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι επίσημος εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας. Ο ίδιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Και ο Πρωθυπουργός, που τον έχει ανάγκη για να συνεχίσει να κυβερνά, τον καλύπτει.
Η συμπεριφορά αυτή των κυβερνητικών αξιωματούχων δεν απαλλάσσει όμως από τις ευθύνες τους όσους προσβάλλονται, ή θα έπρεπε να προσβάλλονται, από αυτήν. Την ώρα που ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ ανέλυε χθες στο Αμβούργο τη «συμβολή της συνεχούς επιμόρφωσης στην προαγωγή του στρατιωτικού λειτουργήματος», η Αθήνα βούιζε από τις αποκαλύψεις για την υπόθεση πώλησης βλημάτων στη Σαουδική Αραβία. Ο ναύαρχος Αποστολάκης υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας μιας σκηνής όπου ο υπουργός Αμυνας επιχείρησε να εξευτελίσει και να τρομοκρατήσει έναν ταξίαρχο που κατήγγειλε την ύπαρξη μεσάζοντα στην υπόθεση αυτή (ο οποίος στη συνέχεια αποδείχθηκε και fake). Αισθάνεται καλά με αυτό; Δεν θεωρεί ότι κάπου έχει θιγεί η αξιοπρέπειά του; Δεν πιστεύει πως πρέπει να πάρει θέση; Κι αν δεν μπορεί να πάρει θέση, δεν πρέπει να παραιτηθεί;
Είναι αλήθεια πως ο ναύαρχος και ο υπουργός έχουν περάσει ευχάριστες ώρες μαζί. Ο πρώτος έκλεισε τα μάτια ακόμη κι όταν ο δεύτερος αποφάσισε το καλοκαίρι να πιλοτάρει, παρατύπως, ένα στρατιωτικό ελικόπτερο. Αν όμως στην εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η «πολιτική τιμή» είναι πλέον δυσκόλως ανιχνεύσιμη, η στρατιωτική τιμή ήταν ανέκαθεν κάτι πολύ αυστηρό, αδιαπραγμάτευτο, σχεδόν ιερό. Θα γίνει κι αυτή
κουρέλια;
