Οι αυριανές εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του νέου ενιαίου φορέα της δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης (της κεντροαριστεράς, σοσιαλδημοκρατίας, μεταρρυθμιστικού κέντρου, πολιτικής οικολογίας) μπορεί να αποδειχθούν ιστορικές για την πολιτική διαδικασία και το μέλλον της χώρας. Η εκτίμηση αυτή δεν συνιστά υπερβολή. Η χώρα θα μπορέσει να βγει από την πολύπλευρη παρακμιακή φάση στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια κυρίως με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μόνο εάν μπορέσει να συγκροτηθεί, ενοποιηθεί, ανανεωθεί ο ευρύτερος προοδευτικός, μεταρρυθμιστικός χώρος. Ο χώρος αυτός παραμένει κατακερματισμένος σε επιμέρους σχήματα, ομάδες, συσπειρώσεις όχι γιατί υπάρχουν σημαντικές ή εν πάση περιπτώσει αγεφύρωτες ιδεολογικές – πολιτικές διαφορές θέσεων και απόψεων, αλλά κυρίως για διαφορετικές προσωπικές στρατηγικές, προσεγγίσεις, φιλοδοξίες, ακατανόητες εν πολλοίς για οποιονδήποτε δεν προσεγγίζει την πολιτική μέσα από μια μάλλον στενή (επαγγελματική ) αντίληψη. Η απόφαση επομένως για το άνοιγμα της διαδικασίας συγκρότησης του νέου, ενιαίου φορέα με την πραγματοποίηση ιδρυτικού συνεδρίου, αφού προηγουμένως έχει προηγηθεί η εκλογή της ηγεσίας από την κοινωνική βάση, δημιουργεί τη ρεαλιστική προοπτική άρσης του αποσταθεροποιητικού αυτού κατακερματισμού.
Βεβαίως η σειρά των βημάτων θα μπορούσε να είναι η αντίστροφη: να είχε προηγηθεί η συγκρότηση του νέου ενιαίου φορέα/ κόμματος και να ακολουθήσει η εκλογή ηγεσίας. Η πολιτικά πλέον ορθόδοξη όμως αυτή στρατηγική (που είχε μεταξύ άλλων υποστηριχθεί και από τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία) συνάντησε την αντίθεση ορισμένων σημαντικών συντελεστών του εγχειρήματος. Και ως εκ τούτου προηγείται η εκλογή της ηγεσίας. Ωστόσο αυτό που έχει τη μέγιστη σημασία τώρα είναι μετά την εκλογή «να μη καταλήξουμε σε μια από τα ίδια», ανεξάρτητα από το ποια θα είναι τελικά η νέα ηγεσία (που θα αναδειχθεί από τις εννέα υποψηφιότητες). Και δεν θα καταλήξουμε σε «μια από τα ίδια» μόνο κάτω από μια θεμελιακή προϋπόθεση: ισχυρή νομιμοποίηση, που σημαίνει ότι στην αυριανή εκλογή θα πρέπει να υπάρξει η υψηλότερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών. Η υψηλή συμμετοχή είναι αυτή που θα νομιμοποιήσει στέρεα τη νέα ηγεσία και εγχείρημα ενώ θα δημιουργήσει τη σχετική δυναμική και momentum. Η Ανεξάρτητη Επιτροπή Διαδικασιών και Δεοντολογίας (ΑΕΔΔ) υπό τον καθηγητή Ν. Αλιβιζάτο έχει εξασφαλίσει εκείνες τις ρυθμίσεις που διευκολύνουν την συμμετοχή (έστω κι αν δεν τελεσφόρησε η προσπάθειά της για την εξ αποστάσεως ηλεκτρονική ψηφοφορία).
Η Ελλάδα που με την κρίση «εγκαινίασε» τη διαδικασία συρρίκνωσης – κατακερματισμού των κεντροαριστερών δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (ο όρος pasokification έχει υιοθετηθεί ευρύτερα) μπορεί τώρα μέσα από την εκλογή να ανοίξει και τη διαδικασία πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος για την ανασυγκρότηση, ανανέωση της Κεντροαριστεράς. Η πρόκληση επομένως είναι τεράστια. Από την Ελλάδα μπορεί να ξεκινήσει η (πανευρωπαϊκή) προσπάθεια για μια νέα βαθύτατα σύγχρονη και δημοκρατική Κεντροαριστερά. Αλλά πάνω απ’ όλα, η συγκρότηση της νέας Κεντροαριστεράς συνιστά όρο για την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατική, ευρωπαϊκή κανονικότητα , κανονικότητα που προϋποθέτει τη στρατηγική πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η ήττα δεν μπορεί να συντελεσθεί χωρίς τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς.
