Πριν από μερικούς μήνες εξουσιοδότησα τον γιο μου, δικηγόρο Γιάννη Ιωαννίδη, να υποβάλει σχετική αίτηση στην αρμόδια Αρχή ώστε να λάβω αντίγραφα του ατομικού μου φακέλου πολιτικών φρονημάτων, δοθέντος ότι είχα αναπτύξει αντιστασιακή δράση κατά της δικτατορίας για την οποία καταδικάστηκα από το Εκτακτο Στρατοδικείο Χανίων σε ενδεκαετή κάθειρξη και παρέμεινα στις φυλακές της χούντας για πέντε χρόνια και οκτώ μήνες. Πράγματι, όπως ενημερώθηκα, ο φάκελός μου ήταν εξ εκείνων των 2.000 περίπου σε αριθμό φακέλων πολιτικών προσώπων που γλίτωσαν από την πυρά για ιστορικούς λόγους.

Πήρα προ ημερών αντίγραφα του φακέλου μου, που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι 249 δακτυλογραφημένες σελίδες. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα ότι με παρακολουθούσαν από τα μαθητικά μου χρόνια, μέχρι το 1980 (!), όπως και ολόκληρη την οικογένειά μου: τη μητέρα μου, Αριστέα, τα αδέλφια μου Ελευθερία Ντιμπουί, Μάριο Ιωαννίδη, Κάτια Νίσκου και τη γυναίκα μου Μαριώ Λυγιδάκη.

Επειδή οι παρακολουθήσεις αυτές γίνονταν υπό το πρόσχημα της εθνικοφροσύνης και της καταπολέμησης των «αντεθνικών φρονημάτων», οφείλω να αναφέρω συνοπτικά την οικογενειακή μας ιστορία. Ο πατέρας μου, που ηγήθηκε της Αντίστασης στην Ανατολική Κρήτη, σκοτώθηκε από τους Γερμανούς στις 11 Μαΐου 1944. Αμέσως μετά η μητέρα μου συνελήφθη, βασανίστηκε από την Γκεστάπο και οδηγήθηκε στις φυλακές της Αγιάς στα Χανιά, όπου εκρατούντο όλοι όσοι καταδικάζονταν εις θάνατον από το γερμανικό στρατοδικείο. Η μητέρα μου σώθηκε τελικά λόγω της κατάρρευσης της Γερμανίας και της άνευ όρων παράδοσης του Γ’ Ράιχ.

Πρέπει να σημειώσω ότι ούτε οι γονείς μου ούτε τα τρία αδέλφια μου ούτε εγώ και η γυναίκα υπήρξαμε ποτέ κομμουνιστές. Παρ’ όλα αυτά όλοι ήμαστε συνεχώς υπό παρακολούθηση μέχρις, επαναλαμβάνω, και το 1980! Προσωπικά χαρακτηριζόμουν ως ιδιαιτέρως επικίνδυνος, ιδίως μετά τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961, όταν στρατεύτηκα στον πρώτο Ανένδοτο Αγώνα ως πρόεδρος της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου στον Νομό Ηρακλείου.

Η έκπληξη όμως που δοκίμασα ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπίστωσα ότι ένα σύντομο άρθρο μου στα «ΝΕΑ» της 31.5.1978, στη στήλη «Οπως τα βλέπουν» με τίτλο «Ζητείται ήθος», υπήρχε και αυτό στον φάκελο σε σχετική φωτοτυπία, την οποία και σας αποστέλλω. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά συνέβαιναν παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που σχηματίστηκε μετά την καταστροφή της Κύπρου και την κατάρρευση της χούντας είχε νομιμοποιήσει το ΚΚΕ. Αλλά το παρακράτος της Δεξιάς συνέχιζε να εμπλουτίζει τους φακέλους με τις παρακολουθήσεις.

Το αστείο. Μέσα σ’ όλα αυτά τα τραγικά υπάρχουν και κωμικές πλευρές. Οπως θα δείτε στις φωτοτυπίες που σας στέλνω, το 1958, όταν ήμουν τριτοετής φοιτητής και δεν είχα ακόμα αναπτύξει έντονη πολιτική δραστηριότητα, ένας αρχιφύλακας βεβαίωσε ότι «ως εξακρίβωσε» κατοικούσα στην οδό Μαντζάρου, δίπλα στη Νομική. Το αστείο είναι ότι η βεβαίωση που περιέχεται στον φάκελό μου είναι στην πίσω πλευρά ψηφοδελτίου του συνδυασμού της ΕΡΕ στον Νομό Ηρακλείου με φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και σταυρό στον Μανώλη Κεφαλογιάννη!

Τελευταία Νέα