Σαν σήμερα το 1928 γεννήθηκε ο Ενιο Μορικόνε και ούτως ειπείν τα 89α γενέθλια του διάσημου ιταλού συνθέτη, που έχει γράψει τη μουσική στα γνωστότερα γουέστερν, κολλάνε γάντι στην περίσταση…
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, άλλη μια μονομαχία στο Ελ Πάσο, που δεν γίνεται βεβαίως για μια χούφτα δολάρια και ασφαλώς θα αναδείξει έναν καλό, έναν κακό και έναν άσχημο!
Οι Αιώνιοι σέρνουν το γαϊτανάκι που τους φέρνει ενώπιος ενωπίω για όγδοη φορά μέσα σε ένα εξάμηνο και η αποψινή αναμέτρηση (12η στα χρονικά της Ευρωλίγκας, με κόκκινη τη μερίδα του λέοντος στο σκορ, 8-3), περισσότερο από το αναμφισβήτητο όφελος της πέμπτης νίκης των μεν ή της τρίτης των δε, μοιάζει με την κολυμβήθρα του Σιλωάμ αμφοτέρων!
Μια ευκαιρία απενοχοποίησης, αυτό είναι το νόημα του μεγάλου ντέρμπι ένθεν και ένθεν…
Ο Ολυμπιακός επιθυμεί σφόδρα να πάρει πίσω το αίμα του για την ήττα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, να ανεφοδιάσει το αδειανό ρεζερβουάρ του στην επίθεση (μετά τους 51 πόντους με την Μπαρτσελόνα και τους 56 με τον Αρη), να ενσωματώσει τον άρτι αφιχθέντα σουτέρ ολκής Κάιλ Γουίλτζερ και να ανταποκριθεί για άλλη μια φορά στη βάσανο ενός ντέρμπι χωρίς την παρουσία του Βασίλη Σπανούλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη συνεπαγόμενη «απεξάρτηση» των συμπαικτών του.
Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός, αν και φιλοξενούμενος, νιώθει μεγαλύτερη εξάρτηση: να αποφύγει μια πέμπτη εκτός έδρας ήττα μέσα σε έναν μήνα, να διορθώσει τα κακώς κείμενα στην άμυνά του, όπου δέχεται 12 πόντους παραπάνω από τον Ολυμπιακό, να βελτιώσει την κίνησή του στην επίθεση, να βάλει περισσότερους παίκτες στην εξίσωση, να καλύψει την τρύπα μέσα στη ρακέτα (που οδηγεί εδώ και μέρες σε παρέλαση υποψήφιων σέντερ) και να βάλει σιγαστήρα στον συναγερμό ο οποίος ηχεί έντονα…
