Οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει. Κι αν ήθελε να συνδέσει κανείς το αξίωμα αυτό με τις πολιτικές του σημάνσεις θα έλεγε ότι το «ουδέν σχόλιο» του Νίκου Βούτση είναι πολύ πιο συνεπές με τις καταστατικές αρχές της αστικής δημοκρατίας σε σχέση με το κόμμα της Κεντροδεξιάς που σε ανακοίνωσή του αναφέρθηκε στην παρουσία του γιου του Προέδρου της Βουλής στην υποδοχή του Κουφοντίνα.

Αλλά οι κοινωνικές σημάνσεις; Μπορεί να προσπεράσει κανείς σε αυτήν τη μετατραγωδία της εγχώριας τρομοκρατίας κάτι που φαίνεται να παίζει καταλυτικό ρόλο, κάτι που είναι τόσο μικροαστικό ώστε να κάνει την υποτιθέμενη επαναστατικότητα των «παιδιών» –από τον υιό Βούτση και τον υιό Κουφοντίνα έως τον υιό Τεμπονέρα –να μοιάζει εντελώς αστεία; Κάτι που δεν είναι άλλο από την αγία ελληνική πυρηνική οικογένεια;

Είναι εύκολο να δεις τότε ότι το θερμοκήπιο όλης αυτής της τοξικότητας, όλου αυτού του αδιαμεσολάβητου μίσους, δεν είναι η κοινωνική αδικία αλλά η οικογενειακή κατήχηση. Είναι, στην περίπτωση του υιού Κουφοντίνα, η τυφλή πίστη στα οικογενειακά τοτέμ ή, στην περίπτωση του υιού Βούτση, η απογοήτευση από τα δικά του για την υποτιθέμενη ένταξή τους στο «Σύστημα». Ή ακόμη και η αφοσίωση στην οικογενειακή παράδοση –είναι περίπτωση του υιού Τεμπονέρα που δεν ανέχεται τη «νεοφιλελεύθερη σκέψη» του υιού Μπακογιάννη.

Πουθενά δεν διακρίνεται η υγιής αμφισβήτηση της νέας γενιάς προς την παλαιότερη, μια διάθεση αυτονόμησης, η επιθυμία της χειραφέτησης της κατάρριψης των οικογενειακών μύθων. Είναι και αυτή μια τραγωδία σε αυτή τη μετατραγωδία. Η τραγωδία των επαναστατημένων παιδιών που δεν έκαναν ούτε μισή επανάσταση μέσα στο σπίτι.

Τελευταία Νέα