Υπάρχουν διευθυντές διαφόρων ελαττωμάτων. Ο Γιάννης Καψής ήταν αυστηρός με ολίγην από πλάκα.
Αν είσαι πολύ τυχερός μπορεί να σου πέσει αυτό το λαχείο. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις επάγγελμα, ούτε εφημερίδα, ούτε σύζυγο.
Ο Γιάννης π.χ. πίστευε ότι από το γραφείο έπρεπε να φεύγουμε αργά το βράδυ ασχέτως αν είχαμε τελειώσει τη δουλειά το μεσημέρι.
Αν μπορούσες όμως να βγεις σιγά σιγά και τοίχο τοίχο, ήσουν έξω! Τελείωσε. Τη νύφη την πλήρωνε ο κλητήρας της εισόδου. Οχι εσύ! Την άλλη μέρα ο Γιάννης δεν θυμόταν τίποτα. Αν είχες μαζί και ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ, θα ‘παιρνες και υπόσχεση για αύξηση.
Ενίοτε υπήρχε και μια διάχυτη ευτυχία. Ειδικά τις μέρες που είχαμε μετατρέψει με αυτόν προεξάρχοντα μια γκάφα σε επιτυχία.
Ο λόγος είναι ότι έπαιρνε τις στροφές κλειστά με σανιδωμένο το γκάζι, χωρίς να υπολογίζει Θεό. Ηταν κάτι το φαντασμαγορικό. Υποθέτω ότι θα το ζήσανε και στην κυβέρνηση όταν υπουργοποιήθηκε.
Ηταν επιτυχημένος, απαιτητικός και απρόβλεπτος.
Ανθρωποι σαν τον Γιάννη δεν φεύγουν.
Μένουν εδώ γύρω πάντα.
Αδύνατον να ξεχαστούν.
