Ξέρω να σας πω ποιος νίκησε χθες. Νίκησαν οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες που ξεχύθηκαν από παντού και στήθηκαν στις ουρές για να επανιδρύσουν την παράταξή τους.
Μια γιορτή συμμετοχής. Πασόκοι και Ποταμίσιοι, κεντρώοι και φιλελεύθεροι, μεταρρυθμιστές και σοσιαλδημοκράτες, προοδευτικοί κι εκσυγχρονιστές, ευρωπαϊστές και πατριώτες, όλοι αυτοί νίκησαν. Και νίκησαν μαζί.
Ξέρω να σας πω και ποιος έχασε. Εχασαν όσοι ποντάρισαν στην αποτυχία της προσπάθειας.
Οσοι δηλαδή νόμισαν ότι μια ιστορική παράταξη έχει εκπνεύσει ή (ακόμη χειρότερα) έχει υποκατασταθεί από τον κυβερνητικό Καρνάβαλο.
Οι αγωνιώδεις προσπάθειες διαφόρων υπαλλήλων του Μαξίμου να προδικάσουν την αποτυχία, να διακωμωδήσουν τη διαδικασία, να προεξοφλήσουν τη ματαιότητα της προσπάθειας και την αδιαφορία του κόσμου είχαν φτάσει σε κωμικά επίπεδα.
Τώρα όποιος θέλει μπορεί να γελάσει ελεύθερα αλλά με τα μούτρα τους –λες και δεν καταλάβαμε όλοι ποιος είναι ο χθεσινός μεγάλος χαμένος!
Διότι αυτό που συνέβη ήταν κάτι απλό και ουσιαστικό: ο κόσμος της παράταξης πήρε την παράταξη στα χέρια του.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και γι’ αυτό μικρή σημασία δίνω στα ποσοστά των υποψηφίων –έχουμε καιρό να τα κουβεντιάσουμε…
Σήμερα τα φώτα στρέφονται ευλόγως στον πραγματικό νικητή. Στον κόσμο.
Προσέξτε. Στον κόσμο αυτής της παράταξης. Ούτε της διπλανής ούτε της παραδίπλα. Μιας ευρείας δημοκρατικής παράταξης χωρίς δεξιές ή αριστερές ιδεοληψίες, χωρίς αντιδεξιές ή αντιαριστερές παπάρες.
Ενας κόσμος που γαλουχήθηκε με τον Βενιζέλο και τον Πλαστήρα, τον Παπαναστασίου και τον «Γέρο». Που πήγε να ψηφίσει με τον Ανδρέα στην καρδιά και τον Σημίτη στο μυαλό.
Οι άνθρωποι δηλαδή που σήκωσαν κεφάλι απέναντι σε μια αποκρουστική Ακροδεξιά και έναν απεχθή αριστερό λαϊκισμό.
Που υπέμειναν στα δύσκολα. Που έμειναν όρθιοι κρατώντας όρθια τη χώρα. Που αντιστάθηκαν με αξιοπρέπεια στο κύμα της απάτης και στις σειρήνες της κοροϊδίας.
Λιγόστεψαν; Ισως. Μεγάλωσαν; Ασφαλώς. Αλλά χθες δεν μου φάνηκαν ούτε λίγοι ούτε παραιτημένοι.
Οπως τους έβλεπα να περιμένουν υπομονετικά και χαμογελαστά να ψηφίσουν, μου ήλθαν στο μυαλό μερικοί στίχοι από τον «Οδυσσέα» του Αλφρεντ, λόρδου Τένισον.
«Κι αν δυνατοί δεν είμαστε σαν πρώτα/τα χρόνια τα παλιά/όταν κινούσαμε και γη και ουρανό./ Είμαστε αυτοί που είμαστε/ Ψυχές ηγετικές που δεν αλλάζουν/
που κι αν λύγισαν από τον χρόνο και τη μοίρα/πάλι με θέληση ισχυρή/ πασχίζουν, ψάχνουν, βρίσκουν./ Και δεν υποχωρούν».
Είναι οι χιλιάδες πολίτες που ξεκίνησαν χθες μια νέα περιπέτεια παίρνοντας στα χέρια τους μια μεγάλη παράταξη.
Τη δική τους παράταξη.
Τελευταία Νέα