Το φαινόμενο έχει εξελικτική πορεία εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια. Από τότε που η μεγάλη φιέστα του Οχι στο Σύνταγμα και οι χοροί με τις τσαμπούνες έγινε φεστιβάλ γυμναστικής με αφιέρωμα στις κυβιστήσεις. Καλλιτέχνες μεγάλου, μικρού και δυσδιάκριτου βεληνεκούς δηλώνουν την απομάγευσή τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάνε για το πώς χρεοκόπησαν οι ελπίδες που επένδυσαν στην Πρώτη Φορά Αριστερά, για το πώς πρόδωσε τα όνειρά τους ο Αλέξης Τσίπρας. Κάποιοι μάλιστα, χωρίς καν να μας έχουν πει ποτέ ότι προσέτρεξαν στο ραντεβού με τη συριζαϊκή αυταπάτη, μας διηγούνται τώρα πώς γύρισαν.

Αναρωτιέμαι, επειδή η διαδρομή από την εποχή των ζηλωτών συριζαίων που έβλεπαν τον Τσίπρα σαν τον μικρό Ιησού μέχρι τώρα που βγάζουν σεργιάνι την απογοήτευσή τους, είναι μεγάλη και με πολλές στροφές, σε ποιο στρίψιμο ακριβώς εξόκειλαν στην τοποθεσία «Χαμένα όνειρα»; Πότε ένας συριζαίος κρεμάει τα φιλοπαραταξιακά του παπούτσια; Να ξέρω δηλαδή αν αξίζει να δω τα γυμνά του πόδια. Οταν ο Καμμένος τον αποκαλεί «σύντροφο»; Οταν οι δικοί του, χέρι χέρι με χρυσαυγίτες (με τους ανελίτες το σφιχταγκάλιασμα είναι πλέον αποτέλεσμα οξυγονοκόλλησης) ποζάρισαν στο Καστελλόριζο; Οταν λένε ψέματα και καταθέτουν ψεύτικα στοιχεία; Οταν ο Πολάκης κάνει κουρέλι τον πολιτικό πολιτισμό; Οταν καταρρέουν το αφορολόγητο και ο κατώτατος μισθός; Οταν εκτροχιάζονται οι φόροι και οι εισφορές; Οταν πετσοκόβονται οι συντάξεις και εξαφανίζονται τα επιδόματα; Οταν απλώς δεν κάθεται ο διορισμός; Ή αυτοί δεν ήταν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ όπως είπε ο Λαζόπουλος; Διότι τώρα, ύστερα από τη μεγάλη προσέλευση στην εκλογή ηγέτη της Κεντροαριστεράς, έχω ένα προαίσθημα ότι θα ανοίξει μία μεγάλη πόρτα στην Κουμουνδούρου. Οπως βγαίνεις, ντουγρού στο Κέντρο. Και εκεί θα συνωστισθούν πολλοί.

Τελευταία Νέα