Πρώτα, τα θετικά. Η υψηλή συμμετοχή στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της δημοκρατικής παράταξης έδειξε την ανάγκη όχι μόνο ύπαρξης, αλλά και ενδυνάμωσης του τρίτου πόλου. O επαναπατρισμός ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που είχαν στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει και τυπικά μια συνεχιζόμενη διαρροή ψήφων από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Μια αδικία φαίνεται να αποκαθίσταται, και όχι μόνο στην Ελλάδα: οι σοσιαλδημοκράτες πλήρωσαν περισσότερο απ’ όσο τους αναλογούσε για τη συμβολή τους στην κρίση. Ο «κοιμώμενος γίγαντας της Κεντροαριστεράς» ξύπνησε.
Υστερα, τα αρνητικά. Το μεγάλο άλμα, η διεύρυνση δηλαδή αυτού του χώρου προς μια φιλελεύθερη κατεύθυνση, δεν θα γίνει. Ισως να αποτελούσε εξαρχής μια ουτοπία. Ο Ελληνας Μακρόν δεν ήλθε ποτέ. Η «αναπασοκοποίηση», όμως, έχει όρια. Το κόμμα έχει βαρίδια, δεν μπορεί να πετάξει. Πολλοί από αυτούς που ψήφισαν προχθές, αλλά και από εκείνους που συνειδητά έμειναν σπίτι τους, φεύγουν τρέχοντας όταν βλέπουν το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Η αφύπνιση του γίγαντα δεν σημαίνει ότι μπορεί να τρέξει και στον Μαραθώνιο –ίσως μάλιστα ούτε και στα 5 χιλιόμετρα.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να έχει η ανάμειξη αυτών των δεδομένων θετικό πρόσημο; Θα εξαρτηθεί από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Οι πρώτοι αφορούν τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών αυτής της περιπέτειας. Και πρώτα απ’ όλα της Φώφης Γεννηματά, που εκτός απροόπτου θα ολοκληρώσει τη νίκη της την ερχόμενη Κυριακή. Η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δικαιώνει την εικόνα της σκληρής παίκτριας και διαψεύδει όσους προέβλεπαν ότι η αυξημένη συμμετοχή θα απέβαινε εις βάρος της. Τώρα θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι και γεφυροποιός, κάνοντας ανοίγματα στους αντιπάλους της τόσο εντός όσο και εκτός ΠΑΣΟΚ.
Οι χαμένοι, πάλι, και ιδίως ο Καμίνης και ο Θεοδωράκης, θα έρθουν αντιμέτωποι με τον πειρασμό να εγκαταλείψουν την προσπάθεια ανασυγκρότησης του μεσαίου χώρου και να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλα σχήματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν άκομψο, και σίγουρα πρόωρο: εκείνοι «νομιμοποίησαν» αυτή τη διαδικασία, εκείνοι ξεσήκωσαν όλον αυτόν τον κόσμο, είναι κρίμα λοιπόν να αποποιηθούν τον πολύτιμο ρόλο τους κατά την επόμενη ημέρα. Οσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη, έχει τη μεγάλη ευθύνη να κινητοποιήσει τους νέους –που εδώ σε μεγάλο βαθμό απέχουν, ενώ στην Ευρώπη ψηφίζουν συντηρητικά, αν όχι ακροδεξιά.
Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών και η πορεία των δύο μεγάλων κομμάτων. Με δεδομένο ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι γαντζωμένοι στην εξουσία, ο νέος φορέας θα έχει τον χρόνο να συγκροτηθεί, να αναζητήσει την ταυτότητά του και να δοκιμάσει την ενότητά του. Στη συνέχεια θα κληθεί να συνάψει και τις συμμαχίες του. Και εδώ, οι κληρονόμοι του Ανδρέα Παπανδρέου θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα στραφούν σε αυτούς που σφετερίζονται σήμερα το όνομά του ή σε εκείνους που τον πολέμησαν αλλά στη συνέχεια μετάνιωσαν γι’ αυτό.
