Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Κέντρου έτσι όπως το θυμούνται οι παλαιότεροι και δεν γνώρισαν οι νεότεροι, συντάχθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ. Από τις προχθεσινές κάλπες δεν αποδείχθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Αλλά ότι το Κέντρο, εκείνος ο φιλελεύθερος, αστικός χώρος που δεν είναι τραχύς σαν τη Δεξιά αλλά ούτε και ευεπίφορος στον λαϊκισμό για να επιτρέψει στον εαυτό του να παραστήσει το αριστερό «Κίνημα», είναι πολύ νεκρό για να αναστηθεί.
Από αυτήν την άποψη μπορεί να μνημονεύει κανείς τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη όχι μόνο για την πίστη τους σε μια ουτοπία, αλλά και για την τόλμη τους να αναμετρηθούν με αυτήν. Για το γεγονός ότι δεν κυνήγησαν ένα θρησκευτικό θαύμα, όπως οι υπόλοιποι υποψήφιοι από τους πασόκους Μανιάτη και Ραγκούση έως τους αλεξιπτωτιστές Γάτσιο, Πόντα και Τζιώτη, αλλά ένα πολιτικό όραμα.
Αν έχουν θέση στον νέο πολιτικό φορέα είναι ακριβώς για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που συγκέντρωσε η υποψηφιότητά τους. Αλλά κι επειδή το πολιτικό τους γκελ είναι πολύ μεγαλύτερο από τα ποσοστά που συγκέντρωσαν –δεν χωράει στο φορμά της απλής συνιστώσας. Γιατί Το Ποτάμι Θεοδωράκη μπορεί να στερεύει αλλά δεν θα είναι ποτέ για πέταμα. Ενώ οκτώ χρόνια δημαρχίας στην πιο δύσκολη πόλη της Ευρώπης κάνουν τον Καμίνη πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένο από τη Φώφη Γεννηματά.
Και η ίδια η Γεννηματά; Το ένα λάθος της θα ήταν να πιστέψει ότι ο νικητής τα παίρνει όλα. Το άλλο ότι βρήκε το ελιξίριο της νεότητας για ένα κόμμα που μπορεί να μην έχει πεθάνει αλλά πάντως έχει γεράσει.
