Ενας μανιχαϊστικός ηγέτης. Με αντίληψη εδραζόμενη στο μονοδιάστατο σχήμα του «άσπρου – μαύρου», του «καλού – κακού», της «μέρας – νύχτας».
Ξεκάθαρες θέσεις χωρίς υπεκφυγές και γκρίζες ζώνες. Χωρίς «μεν, αλλά…». Χωρίς παραγωγή της φθηνής πολιτικής του «είμαστε με όλους».
Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος είναι γεννημένος ηγέτης με τη μακιαβελική ερμηνεία του όρου. Είναι αληθινός φίλος και ξεκάθαρος εχθρός.
Δείχνει τον δρόμο και ανοίγει πρώτος το βήμα. Τα λόγια συνοδεύουν οι πράξεις. Ζήτησε από τους συμπαίκτες του να παλέψουν και πρώτος αυτός ρίχτηκε στη μάχη σαν να υπερασπιζόταν την ίδια του τη ζωή.
Δεν έχω ξαναδεί κεντρικό αμυντικό να παίζει δεξί εξτρέμ, σέντερ φορ, πλέι μέικερ. Να κάνει ντρίμπλες, να βγάζει σέντρες, να προσπαθεί να βάλει γκολ. Σαν Λιοντάρι του Ατλάντα πάλευε με νύχια και με δόντια.
Και όταν ήρθε η στιγμή του απολογισμού, δεν κρύφτηκε. Δεν φοβήθηκε. Δεν έσυρε άδεια τενεκεδάκια να κάνει θόρυβο όπως μας έχουν συνηθίσει οι fake επαναστάτες.
«Φταίμε εμείς, φταίει και ο προπονητής». Ξέρετε πολλούς παίκτες να δηλώνουν δημόσια πως φταίει και ο προπονητής για τον αποκλεισμό; Ολοι τους κρύβονται πίσω από μισόλογα και ψευτοεκρήξεις κατά του κακού Τύπου που ασκεί κριτική αλλά παίρνει πάντοτε την απάντησή του.
Μπράβο στον Σωκράτη. Είναι ένας πραγματικός ηγέτης από τον οποίο πρέπει να διδάσκονται πρώτοι απ’ όλους οι πολιτικοί.
