Ξαναείδα πρόσφατα τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου. Μόνο που αυτήν τη φορά, οι προσπάθειες των γονιών να κρατήσουν τα παιδιά αποκλεισμένα από τον πραγματικό κόσμο –με κατ’ οίκον μαγνητοφωνημένα μαθήματα, αλλαγή λέξεων ώστε να μη μάθουν ποτέ έννοιες που έχουν σχέση με ό,τι υπάρχει εκτός του φράκτη τους και τερατώδεις ιστορίες για γυναίκες που γεννάνε σκύλους και γάτες που κατασπαράζουν ανθρώπους –μου προκάλεσαν συγκεκριμένους συνειρμούς. Τόσο ευθείς και άμεσους που σκέπτομαι μήπως τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης και οι στρατηγικοί σχεδιαστές της έχουν μελετήσει εις βάθος τουλάχιστον το πρώτο επίπεδο της ταινίας.
Το προχθεσινό διάγγελμα με τον Πρωθυπουργό να μοιράζει, ως Καραμουρτζούνης, τις χριστουγεννιάτικες «γαλοπούλες», οι χωρικοί που του προσφέρουν λουλούδια (ο απόλυτος σταλινικός σουρεαλισμός), τα νούμερα των επιδομάτων που δεν βγαίνουν, η ανάπτυξη που οργιάζει σαν αγρός την άνοιξη, τα ψεύδη των υπουργών και τα άλλα αντ’ άλλων στοιχεία που καταθέτουν, η απόκρυψη επερχόμενων μέτρων, οι αλλαγές των λέξεων νομίζοντας ότι έτσι βάζουν χέρι και στις έννοιες μου θυμίζουν κατ’ αρχάς τους γονείς στον «Κυνόδοντα». Μόνο που εκείνοι είχαν μία, υπαινισσόμενη, ανησυχία για το ψεύδος τους. Το υποστήριζαν και το «έχτιζαν» τόσο πειστικά ώστε να μην επιτρέψουν στην πραγματικότητα να δημιουργήσει ρωγμές στην επιφάνεια της παραπλάνησης. Οι δικοί μας δεν νοιάζονται. Αμολάνε ό,τι θέλουν και μετά δεν πάει να φωνάζουμε κάποιοι ότι το αιδοίο δεν λέγεται «πληκτρολόγιο» (όπως στην ταινία), εκείνοι θα κάνουν ότι δεν ακούνε και θα εξακολουθούν να το λένε πληκτρολόγιο. Μέχρι που, κάποια στιγμή, για να συνεννοηθούμε, θα αρχίσουμε, πού και πού, να το λέμε κι εμείς έτσι. Ποιος έχει πει ότι το επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται σιγά σιγά αλήθεια;
