Αφού το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης σαρώνει εδώ και δυο μήνες σαν τσουνάμι τη διεθνή ειδησεογραφία, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων ανέθεσε σε ένα γυναικείο –για συμβολικούς υποθέτω λόγους –team να δημιουργήσει τέσσερα σποτ ώστε να καταγγείλει το φαινόμενο. Γνωστές ηθοποιοί συμμετείχαν αφιλοκερδώς και ως πρόθεση μια χαρά είναι. Ωστόσο το πρότυπο γυναίκας που προβάλλουν μάλλον ως υποτιμητικό για το φύλο μου θα το αξιολογούσα, κυρίως μάλιστα επειδή είναι πανομοιότυπο και στα τέσσερα σποτ. Γυναίκες φοβισμένες, που υπομένουν σχεδόν ενοχικά αυτό που υφίστανται, αντιδρούν χαλαρά ενώ ως μόνη διέξοδος παρουσιάζεται η καταφυγή στη ΓΓΙΦ. Βεβαίως και ξέρω πολλές οι οποίες για λόγους που τις υπερβαίνουν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν άμεσα και δυναμικά τη σεξουαλική παρενόχληση και η καταγγελία είναι η μοναδική τους άμυνα. Ξέρω όμως εξίσου πολλές που αντέδρασαν στο προανάκρουσμα της απειλής και έβαλαν από μόνες τους τον «κύριο» στη θέση του. Αυτό όμως είναι έξω από το όραμα της Γενικής Γραμματείας που επιμένει στη «θεραπεία της νόσου» χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο, τουλάχιστον σε αυτήν την καμπάνια, για την τάχιστη πρόληψή της.
Κάτι μου θυμίζει αυτή η ανάδειξη της αναγκαιότητας του φορέα – προστάτη. Την τακτική της κυβέρνησης, που μας θέλει φτωχούς ώστε να εξαρτώμεθα από τις ελεημοσύνες. Και αν πει κάποιος ότι το θέμα δεν προσφέρεται για αντιπολίτευση θα απαντήσω ότι η ίδια η ΓΓΙΦ έχει δώσει αυτό το δικαίωμα όταν καθορίζει την πολιτική της με κομματικά κριτήρια. Κωφεύει στις καταγγελίες για τον μουρντάρη πρεσβευτή της Βενεζουέλας ενώ όταν ο Παύλος Πολάκης καθυβρίζει την Ευγενία Μανωλίδου και αποκαλεί τη Βίκη Σταμάτη «φτωχό νυμφίδιο που έγινε νεόπλουτο τσουλί» σφυρίζει ανέμελα.
