Στα χρόνια της απομυθοποίησης

Ο Πρόδρομος Ιωάννης

άνεργος και θλιμμένος στην όχθη του Ιορδάνη

στέκεται αμήχανος χωρίς να ξέρει

ποιανού τον ερχομό προετοιμάζει

Δ. Φαφούτης, Τα κατατρεγμένα

Ωραία [νομίζαμε ότι] είχαμε στρώσει τη ζωή μας.

Ολα για το σήμερα, όλα ευδαιμονία, όλα δίχως κανόνες και όρια.

Εξαφνα όμως ήρθε το αύριο και μας βρήκε απροετοίμαστους.

Είχαμε ξεμείνει από συνθήματα, τώρα ψάχνουμε για μπούσουλα.

Αν όχι για εμάς, τουλάχιστον για τα παιδιά μας.

Την εποχή της αστακομακαρονάδας θέλαμε να μας μοιάσουν και να «κληρονομήσουν» τη ζορμπάδικη αντίληψη της ζωής. Σήμερα αγωνιούμε ή και αλληλοκατηγορούμαστε για το μέλλον που τους επιφυλάξαμε. Η διαμόρφωση των χαρακτήρων τους είχε στηριχθεί σε μια παραμορφωτική πρόσληψη της πραγματικότητας και τώρα πρέπει να συμμορφωθούν στους σκληρούς όρους της «μικρής καθημερινής επιβίωσης». Από τον Μικρομεγαλισμό των μη προνομιούχων στον κοινωνικό αποκλεισμό των ξενιτεμένων μεσολάβησαν δεκαετίες λαθών και ψευδαισθήσεων, τόσα και τέτοιες που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια δικαίωσης στη γενιά μας.

Ξεμείναμε κι από μύθους. Γκρεμίσαμε ό,τι μας παρέδωσαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μας, αποκαθηλώσαμε όλους τους εθνικούς μας ήρωες, απογυμνώσαμε τους τοίχους των σχολείων και τώρα αναζητούμε κάπου, κάτι, σε κάποιον να πιαστούμε και δεν βρίσκουμε.

Απωλέσαμε και τις μνήμες, ή μάλλον την ουσία τους.

Τι σημαίνει σήμερα το Πολυτεχνείο και για ποιους; Αν είναι εθνική επέτειος θα έπρεπε όλα τα κόμματα, όλος ο λαός να χαίρεται και να γιορτάζει. Αν παραμένει ένα ιστορικό πολιτικοκοινωνικό γεγονός αντίστασης, θα έπρεπε ν’ αναλύεται χωρίς φόβο και πάθος και να δίνει παραδείγματα ζωής στους νέους. Αν πάλι συμβολίζει τον αέναο τριχασμό των Ελλήνων [σε αντιστασιακούς, συνεργαζόμενους και αμέτοχους], τότε ίσως θα έπρεπε να πάψουμε να τον γιορτάζουμε.

Δεν ξέρω αν το «Πολυτεχνείο Ζει» και τι εννοεί ο καθένας που το επικαλείται. Είμαι όμως σίγουρος ότι το Πολυτεχνείο ζέει από πολλές απόψεις. Ως ίδρυμα [μη;] ακαδημαϊκών ελευθεριών, ως πλυντήριο λεύκανσης διπρόσωπων πολιτικών, ως πλαίσιο αναφοράς μιας γενιάς που «το πρόδωσε».

Με τον Εμφύλιο να μας διχάζει ακόμα και με το Πολυτεχνείο να έχει ταυτισθεί με φαινόμενα σόου και βίας έχω την αίσθηση ότι χρησιμοποιούμε τις παρελθούσες γενεές και μνήμες για να μαλώνουμε κι όχι για να βγάζουμε συμπεράσματα προς αποφυγήν [των ίδιων τουλάχιστον] λαθών.

Αυτό που με τρομάζει στην περίοδο της κρίσης δεν είναι μόνον η γενικευμένη ανομία και η νομιμοποιημένη διαφθορά, αλλά κυρίως τα σημάδια παρακμής, η φιλοσοφία του Εγώ και η ιδεολογία του Τίποτα.

Εχοντας κόψει όλα τα νήματα των παραδοσιακών αξιών και όλους τους μίτους του «συν-ανήκειν» δεν [μας] μένει παρά να περιμένουμε, ως άβουλοι θεατές, την ετυμηγορία της Ιστορίας.

ΥΓ: «Αλλάζατε θέση εκ περιτροπής για να βλέπετε

[Ντ. Σιώτης, Ωροσκόπια νεκρών]