Το πένθος, όπως αυτό που κήρυξε ο Πρωθυπουργός, είναι η πρέπουσα στάση που οφείλει να κρατά μια κοινωνία απέναντι σε μια συλλογική τραγωδία. Δεν αρκεί όμως το πένθος για να μην επαναληφθεί η τραγωδία. Επιπροσθέτως, απαιτείται περισυλλογή για τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή. Και ασφαλώς απαιτείται να αποδοθούν και ευθύνες –ειδικά όταν αποφεύγουν να τις αναλάβουν εκείνοι που τις έχουν. Η απουσία του κράτους υπήρξε περισσότερο από εμφανής.
Η τραγωδία στη Μάνδρα και στη Νέα Πέραμο, όπου χάθηκαν άδικα τουλάχιστον δεκαπέντε ψυχές, θα μπορούσε να μην είχε συμβεί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έπεσαν θύματα μόνο ενός ακραίου φυσικού φαινομένου αλλά και μιας σειράς ανθρώπινων παραγόντων. Χρόνιες παθογένειες, όπως είναι η άναρχη δόμηση, αλλά και η αβελτηρία των αρμοδίων φαίνεται ότι συνέβαλαν, η καθεμία στο μέτρο που της αναλογεί, στην τραγική εξέλιξη που συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα.
Οι αρμόδιοι είναι λοιπόν αυτοί που θα έπρεπε να έχουν τώρα τον λόγο. Να εξηγούν γιατί δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν αντί να κρύβονται, να απολογούνται για την ανικανότητά τους αντί να σιωπούν. Ειδικά όταν στο κυνήγι της εξουσίας εμφανίστηκαν λαλίστατοι φθάνοντας στο σημείο να υποστηρίξουν πως «αλλιώς μαζεύουν οι αντιμνημονιακιοί τα σκουπίδια».
Εκείνη ήταν μια ιλαρή στιγμή της πολιτικής. Αυτή είναι μια τραγική στιγμή της ζωής. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτές οι δύο στιγμές συνδέονται. Οτι η ανέξοδη ιλαρότητα γεννά συχνά ακριβές τραγωδίες.
Τελευταία Νέα