Μπορεί κανείς να προσμετρά στους σχεδιασμούς του έναν Μαραθώνιο. Οχι όμως να προβλέψει μια φυσική καταστροφή. Κάπως έτσι, η Κεντροαριστερά οδεύει στον β’ γύρο των εκλογών της με την προεκλογική εκστρατεία των δύο υποψηφίων παγωμένη από το εθνικό πένθος και χωρίς τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Σημαίνει αυτό ότι οδεύει και ξεχασμένη; Μπορεί η διαδικασία να εκτονώθηκε ως πολιτικό γεγονός την περασμένη Κυριακή και τώρα, με τη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη σχεδόν άφαντους από τις οθόνες, τα δημοτικά κτίρια που μετατράπηκαν σε εκλογικά κέντρα να μοιάζουν με φαντάσματα από την ερημιά;

Οι επιλογές στην πραγματικότητα δεν ήταν πολλές. Με τη Βουλή να έχει αναβάλει τη συνεδρίασή της για το κοινωνικό μέρισμα οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα θα ήταν ένδειξη πολιτικού αυτισμού. Η αναβολή του β’ γύρου, από την άλλη πλευρά, για κάποια επόμενη Κυριακή, θα έκανε τη διαδικασία να ξεφτίσει εντελώς, να χάσει το πολιτικό της νόημα. Αν αυτή την Κυριακή κινδυνεύει να παρασυρθεί από τα γεγονότα, η παράταση στον χρόνο θα την καταδίκαζε σε ένα παρελθόν που θα είχαν ζήσει πολλοί, αλλά θα θυμούνταν ελάχιστοι και ακόμη λιγότεροι θα είχαν διάθεση να επαναλάβουν.

Γεννηματά και Ανδρουλάκης πηγαίνουν στις κάλπες ξέροντας πως δεν υπάρχει καμία βροχή να τους σώσει –το αντίθετο. Από αυτήν την άποψη, η κοινή τους εμφάνιση στις λάσπες της τραγωδίας ήταν η άλλη σωστή επιλογή. Στις κάλπες αυτή τη φορά μπορεί να μην τους θυμηθούν και πολλοί. Αλλά τουλάχιστον θα τους έχουν δει κάτω από την ίδια ομπρέλα.

Τελευταία Νέα