Ομολογώ ότι κάθε φορά που η κυβέρνηση διαμαρτύρεται για διασπορά fake news αισθάνομαι σαν να ακούω τον Εσκομπάρ να καταγγέλλει το εμπόριο ναρκωτικών.
Διότι αν δεν απατώμαι (και με εξαίρεση ίσως το μνημειώδες «λεφτά υπάρχουν» του αλησμόνητου Γιώργου) κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν έχει εμπορευτεί τόσα ψέματα, τόση κοροϊδία και τόσα παραμύθια όσο η σημερινή κυβέρνηση.
Ποιος φώναζε ότι θα σκίσει το Μνημόνιο; Ποιος θα καταργούσε όλα τα μνημονιακά «με έναν νόμο και ένα άρθρο»; Ποιος θα πήγαινε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ; Ποιος θα επανέφερε τη 13η σύνταξη;
Ποιος θα βαρούσε τα νταούλια να χορεύουν οι αγορές; Ποιος κατάργησε την τρόικα; Ποιος είχε μια πρόταση που η Μέρκελ δεν θα μπορούσε να αρνηθεί;
Ποιος διαβεβαίωνε ότι θα παρακαλούν να μας δανείσουν;
Ποιος φώναζε «go back κυρία Μέρκελ»; Ποιος έλεγε «μη μας βρει το κακό» για τον Τραμπ πριν του δώσει 2,4 δισ. για μια φωτογραφία; Ποιος έδιωχνε το ΔΝΤ πριν γλείψει το ΔΝΤ; Ποιος έχει εξαγγείλει καμιά δεκαριά φορές το τέλος της λιτότητας;
Ποιος πανηγύριζε για εκείνον τον γελοίο διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών που θα έτρεφε 10.000 παιδάκια; Ποιος έχει ανακοινώσει δέκα, είκοσι, τριάντα φορές την ανάκαμψη και την ανάπτυξη ακόμη περιμένουμε;
Ποιος δεσμεύτηκε να διώξει τους Κινέζους από τον Πειραιά και τους Γερμανούς από τα περιφερειακά αεροδρόμια;
Ποιος έλεγε ότι θα κλείσει την αξιολόγηση χωρίς πρόσθετα μέτρα κι ότι αποκλείεται να νομοθετήσει προληπτικά;
Ποιος ανακοινώνει κάθε τρεις και λίγο μείωση της εγκληματικότητας; Ποιος περιφέρει την κυβερνητική φανφάρα «από χωρίου εις χωρίον» να παιανίζει πάλι το τέλος του Μνημονίου;
Ποιος διακινεί κατασκευασμένες αθλιότητες κατά των πολιτικών αντιπάλων του και των οικογενειών τους;
Κι όταν ο Πρόεδρος της Βουλής προτρέπει «να μη γίνονται οι πολιτικές δυνάμεις έμποροι ψευδών ειδήσεων» ποιον ακριβώς εννοεί; Πάντως όχι κάποιον της αντιπολίτευσης!
Διότι τελικά υποψιάζομαι πως μάλλον περισσεύει το θράσος παρά πρυτανεύει η ηθική.
Αν ο ηθικός κώδικας του Προέδρου προσβάλλεται (όπως λέει) από τη «διαχρονική ανηθικότητα» των φορολογικών παραδείσων, τότε τι θα έπρεπε να πάθει ο ίδιος κώδικας από τους έντεκα ανθρώπους που καθάρισε άνανδρα ο Κουφοντίνας, από τις ληστείες τραπεζών με Καλάσνικοφ, από όσους υπερασπίζονται έναν στυγνό κι αμετανόητο δολοφόνο, από τη διάχυτη βία, από τις μολότοφ και τις καταστροφές στο Πολυτεχνείο ή ακόμη κι από τον Ρουβίκωνα;
Δεν θα τον ρωτήσω, όμως. Διότι πολύ φοβούμαι ότι θα απαντήσει πάλι «ουδέν σχόλιο!».
Το πήραμε το μάθημά μας!
