Ο φιλόσοφος του δρόμου έγραψε στον τοίχο πως οι νέοι δεν έχουν πάντα δίκιο αλλά η κοινωνία που τους αγνοεί έχει πάντα άδικο. Για πολλά χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε αλλεργία στους νέους. Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 είχε γίνει ανέκδοτο το γεγονός ότι ένας παίκτης 23 ετών θεωρούνταν ακόμα «νεαρός και εξελίξιμος».

Το ποδόσφαιρο βέβαια αποτελεί προέκταση της αντίληψης της κοινωνίας, γι’ αυτό και οι αντιδράσεις από τους φιλάθλους απέναντι στην ποδοσφαιρική «γεροντολαγνεία» ήταν από μικρή έως ανύπαρκτη.

Στο παρελθόν είχε καλλιεργηθεί ο μύθος πως οι μεγάλες ομάδες που έχουν χρήματα και κάνουν πρωταθλητισμό δεν μπορούν να εμπιστευτούν νέους παίκτες.

Ο Παναθηναϊκός ήταν από τους πρώτους συλλόγους που επένδυσαν στους νέους, με έναν πρωτόγονο ωστόσο τρόπο, καθώς επικεντρωνόταν περισσότερο στην ποδοσφαιρική εξέλιξη.

Στην κυρίαρχη προοδευτική παραφιλολογία για τη μετα-Euro 2004 εποχή κυριάρχησε το θέμα της επένδυσης στους νέους. Στην «επόμενη ημέρα» ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ διεκδίκησαν και πήραν πρωταγωνιστικούς ρόλους δημιουργώντας ακαδημίες-πρότυπα που είναι απευθείας συνδεδεμένες με τις πρώτες ομάδες. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί τώρα και η ΑΕΚ με άξιους ανθρώπους όπως ο Ακης Ζήκος και ο Γιάννης Σαμαράς. Είναι βέβαιο πως δεν θα αργήσουν να φανούν τα θετικά αποτελέσματα για το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τελευταία Νέα