Μία μέρα μετά την επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η γνωστή φυλή της Ακροδεξιάς βρήκε τον χώρο της να αμφισβητήσει και να χλευάσει τον νεανικό και λαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973. Πιο εύκολα, φέτος, που τα χρόνια πια είναι 44 από τότε. Πιο εύκολα όμως και για άλλο λόγο: γιατί αυτοί που οφείλουν να μιλήσουν και να γράψουν για τα γεγονότα που κλόνισαν τη χούντα των συνταγματαρχών δεν το έχουν κάνει με σοβαρότητα δίνοντας χώρο σε όλους αυτούς που έχουν ταυτίσει την αναθεώρηση της Ιστορίας με την ακροδεξιά παραχάραξή της.
Υπάρχουν όμως και άλλες παράμετροι που διευκολύνουν την ακροδεξιά οπτική που διαχύθηκε χθες στον δημόσιο λόγο. Για παράδειγμα, σήμερα, γενικεύεται με μαζικούς όρους ένα ρεύμα αντιπολιτικής, το οποίο στη βάση του δεν έχει πίστη για τους θεσμούς, τα κόμματα. Το ρεύμα αυτό γιγαντώθηκε μετά τα Μνημόνια, όταν και επικυρώθηκε η πλατιά απονομιμοποίηση μεγάλου μέρους των πολιτικών, ενώ συμπληρώθηκε με τη σχεδόν διακομματική συμφωνία πάνω σε αυτά.
Σήμερα ζούμε στην επικράτεια πολλαπλών αμφισβητήσεων: στα κόμματα, στο κράτος και στις υπηρεσίες του (το βλέπουμε με αφορμή τη θεομηνία και την τραγωδία στη Δυτική Αττική), αλλά και στο ευρωοικοδόμημα. Η πρώτη ύλη αυτής της αμφισβήτησης θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για αναπροσαρμογές, για ανανεώσεις, για ριζικές τομές. Οχι τώρα. Ο σκεπτικισμός ή και ο θυμός του κόσμου δεν εκβάλλει σε υπερβάσεις που εμπεριέχουν ως κεκτημένο ή αυτονόητο δεδομένο τη δημοκρατία. Αντίθετα. Οι περισσότερες των φωνών, όλο και περισσότερο, καταλήγουν σε ένα ρεύμα ακροδεξιό, αναδίπλωσης και φόβου προς τον ξένο, μίσος προς καθετί αριστερό, ρεβανσιστικό ή και με μια λογική ρεβανσισμού.
Πάνω σε αυτήν τη λογική ευδοκιμούν και απόψεις που αναθεωρούν ή και ξαναγράφουν τομές σαν το Πολυτεχνείο, για έναν απλό λόγο: επιχειρούν να προλάβουν κάθε όψη ή κάθε υπόνοια ριζοσπαστισμού. Οχι τυχαία, αναπαράγουν το επιχείρημα πως το Πολυτεχνείο απλώς ανασχημάτισε τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Οι πιο θρασείς λένε, δε, πως απλώς ανέκοψε τη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη και οδήγησε σε πιο σκληρή χούντα. Ας μην ξεχνάμε την εποχή: διώξεις, η δημοκρατία είχε μπει σε γύψο και η αντιφατική χούντα (που από τη μια ενθάρρυνε τα τσάμικα ως επιστροφή στο έθνος και από την άλλη καθιέρωνε την Coca-Cola ως κολοσσό επενδυτικό και εδώ) έφτιαχνε ένα κλίμα συναίνεσης. Σε αυτό το κάδρο η ρωγμή του Πολυτεχνείου, που συνόψισε ένα ποιοτικό άλμα του αντιδικτατορικού αγώνα και βουβών ή μη διεργασιών χρόνων, χάλασε το σκηνικό τεχνητής ομοφωνίας. Τα βουβά ρεύματα σήμερα –άγνωστα σε πρόσημο –είναι ακόμη πιο αχαρτογράφητα.
