Αναζήτηση
Στον πολιτικό μας χώρο είναι προφανές ότι δεν συμφωνούμε όλοι με όλα. Εχουμε διαφορετικές απόψεις για πολιτικές επιλογές, πρόσωπα και πράγματα. Χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα; Ούτε χρειάζεται ούτε πρέπει.
Ομως όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αρχές και στα εξής δυο τρία βασικά σημεία.
Οτι η παρούσα κατάσταση στη πατρίδα μας είναι πολύ λάθος. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν εργασία, ασφάλεια, σταθερότητα, ευκαιρίες και αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, και δεν τα έχουν.
Οτι το πολιτικό παιχνίδι δεν είναι «σταυρόλεξο» που οι παίκτες ψάχνουν να βρουν λύσεις, αλλά «σκακιέρα θυσίας των πολιτών-πιόνια» για την υπεράσπιση του «βασιλιά» και της «βασίλισσας».
Οτι το βάθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο, που οι πολιτικοί συναγωνίζονται σε μία αρένα εντυπώσεων για το ποιος θα περιγράψει το πρόβλημα καλύτερα, και όχι ποιος θα καταφέρει να το λύσει.
Η Δημοκρατική Παράταξη ήταν μεγάλη όσο έμπαινε μέσα στο πρόβλημα και έδινε λύσεις. Μίκρυνε όταν εγκατέλειψε την ευθύνη σε μία Δεξιά που δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί δεν μπορεί να απαλλαχθεί από τα βαρίδια όσων επί Καραμανλή χρεοκόπησαν την Ελλάδα, και στο ευκαιριακό λαϊκιστικό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που για την καρέκλα εξαπάτησε ένα γονατισμένο λαό από την απελπισία.
Την Κυριακή ψηφίζουμε το τέλος αυτού του τέλματος. Η Παράταξή μας δεν μπορεί να είναι το μπάλωμα στο κοστούμι εξουσίας της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μέρος της λύσης και όχι το συμπλήρωμα στα προβλήματα που αυτοί προκάλεσαν ή γιγάντωσαν.
Αλμα προόδου για τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ενωμένο, δυνατό, μοντέρνο και διευρυμένο δημοκρατικό χώρο που να ξεκινά από την ανανεωτική Σοσιαλδημοκρατία και να φτάνει μέχρι το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό Κέντρο. Αυτή η αλήθεια δεν είναι ελληνική αλλά πανευρωπαϊκή.
Με ρωτάνε γιατί στηρίζω τον Νίκο Ανδρουλάκη έναντι της Φώφης Γεννηματά.
Και με τους δύο έχω συνεργαστεί εξαιρετικά και τους τιμώ και πολιτικά και προσωπικά. Ωστόσο μόνο ο Νίκος Ανδρουλάκης είδα να έχει ξεκάθαρο λόγο και στρατηγική να ανοίξει τον χώρο στο εύρος που απαιτείται για τον μετασχηματισμό της παράταξης, ώστε να χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία που του δίνει αυτή η διεύρυνση.
Η πολυπλοκότητα των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας δεν αντιμετωπίζεται με ένα στείρο και μονολιθικό ανταγωνισμό «αριστερίστικου πατριωτισμού», που στόχο έχει να πάρει πίσω τους δυσαρεστημένους του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επαναπατρισμός ποσοστών που θα εγγυηθούν την επανεκλογή καθεστωτικών καρεκλοκένταυρων δεν είναι πολιτικός στόχος ευθύνης μίας μεγάλης παράταξης. Πολιτική ευθύνης είναι η διεύρυνση των οριζόντων και των επιλογών για τους πολίτες και το πολιτικό προσωπικό της χώρας για να πάει με δύναμη και σύνεση τη χώρα μπροστά, από το Ω στο Α. Αλλωστε αυτός ήταν και ο στόχος της διαδικασίας. Να ανοιχτούν οι ορίζοντες της παράταξης.
Επιπλέον, υπάρχει εμφανής ανάγκη να χτιστεί μία θεσμική βάση για έναν πολιτικό οργανισμό στον οποίο ο αρχηγός θα είναι αρμοδιότητα και όχι όργανο που θα πράττει, καταργεί και επιβάλλει με το έτσι θέλω. Οι τάσεις θα οργανώνονται και θα παράγουν κυβερνητικές προτάσεις και δεν θα δίνουν στείρες μάχες πλασαρίσματος σε κομματικές επιτροπές. Και τα μέλη με τους φίλους του κόμματος θα συμμετέχουν με ρόλο, χωρίς να ακυρώνονται από τις αποφάσεις του προέδρου και των μυστικοσυμβούλων του. Παράταξη με αξιοπρέπεια είναι μία παράταξη με θεσμική βεβαιότητα.
Πολιτικός οργανισμός χωρίς θεσμική βεβαιότητα και πειθαρχία δεν μπορεί να δημιουργήσει χώρα με θεσμική, πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που με πείθει η υποψηφιότητα του Νίκου σε σχέση με τα “πεπραγμένα” της Φώφης.
Τέλος, στην πράξη είδαμε κάτι εξαιρετικό, κυρίως μέσα από τις υποψηφιότητες του Νίκου Ανδρουλάκη, του Γιώργου Καμίνη, του Σταύρου Θεοδωράκη και του Γιώργου Μανιάτη. Μία πραγματική ατζέντα ριζοσπαστικής αλλαγής που περνάει μέσα από τη σύγκρουση με κατεστημένες πρακτικές και νοοτροπίες. Ολοι είπαν το ίδιο. Οτι δεν χρειάζεται να είσαι μάγος για να κάνεις αυτόν τον ευλογημένο τόπο να ορθοποδήσει και τους Ελληνες να διαπρέψουν και πάλι. Πρέπει να κάνεις 4-5 κανονικά πράγματα. Αυτά τα πράγματα που πρότειναν οι υποψήφιοι αποτελούν από μόνα τους μία ομογενοποιημένη πολιτική κατεύθυνση με αρχή, μέση και τέλος, με χρονοδιάγραμμα και μετρήσιμη αξιολόγηση αποτελεσμάτων.
Ανδρουλάκης, Καμίνης, Θεοδωράκης και Μανιάτης είπαν βασικά σε όλους μας ένα πράγμα: ότι στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας δεν είναι τίποτα “too big to fail” αρκεί να υπάρχουν πολιτικοί ακτιβιστές που δεν θεωρούν ότι τα θέματα που έχουν μπροστά τους είναι “too big to touch”.
Για τον Νίκο Ανδρουλάκη, κανένα θέμα δεν είναι “too big to touch”. Το έδειξε με τη θέση του σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και τους όρους βιωσιμότητας των τραπεζών, από την υπεράσπιση της μεσαίας τάξης με εργαλεία της πραγματικής αγοράς μέχρι τις θέσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, από την ανάγκη αλλαγής γεωπολιτικής στάσης σε σχέση με τη Τουρκία μέχρι τη στρατηγική κατάργησης των φορολογικών παραδείσων των Βαλκανίων, από το δικαίωμα των ανθρώπων στην αλλαγή φύλου μέχρι τη σχέση Κράτους και Εκκλησίας.
Η επιτομή της υποψηφιότητας του Νίκου Ανδρουλάκη είναι ότι ανταποκρίνεται σε μία πολύ βασική απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας: «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε μία χώρα που το αντίτιμο τού να μη πεθάνουμε από την πείνα είναι να πεθαίνουμε κάθε μέρα από εξαθλίωση».
Η Εύα Καϊλή είναι ευρωβουλευτής
