Είναι τελικά η σιωπή χρυσός; Ή μήπως είναι ένας σωρός από παλιοσίδερα που σκούριασαν από τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων φουρτουνών;
Πρέπει να απαντάμε στις προκλήσεις; Να γινόμαστε Καντονά και Εβρά μαζί, κινδυνεύοντας να τιμωρηθούμε επειδή υπερασπιζόμαστε το δικό μας δίκαιο;
Ισχύει το «κρείττον του λαλείν το σιγάν» ή η σιωπή εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή για άλλους ως θεμέλιο για να χτίσουν καριέρες πολιτικές, επαγγελματικές και σχέσεις διαπροσωπικές, πάντοτε προς ίδιον όφελος; Πόσοι και πόσοι μύθοι δεν χτίστηκαν πάνω στο ψέμα, στην υπερβολή, στο «πείραγμα» της αλήθειας από ανθρώπους που την κατείχαν, την γνώριζαν, την έζησαν;
Ποιο είναι το κίνητρο για να γίνονται μεταπράτες φθηνών ψευδολογημάτων και εκπρόσωποι ιδρωτοποιών αδένων που ποτέ δεν ενεργοποιήθηκαν, είτε η κοιλάδα ήταν εύφορη είτε στέρφα;
Να απαρνιούνται την πραγματικότητα που οι ίδιοι στηλίτευαν, αφόριζαν και καταριόνταν.
Απέναντι στα τρολ ποια μπορεί είναι η σωστή αντίδραση;
Κάποιοι λένε πως όποιος δεν καταλαβαίνει τη σιωπή σου δεν μπορεί να καταλάβει και τα λόγια σου.
Ελλοχεύει ωστόσο ο κίνδυνος να πέσουμε θύματα της νιτσεϊκής λογικής επιτρέποντας στη σιωπηρή αλήθεια να μετατραπεί σε δηλητήριο που θα σκοτώσει αυτούς που την κατέχουν.
Το ερώτημα όμως παραμένει: η σιωπή είναι χρυσός απέναντι στο ελλειμματικό γνώθι σαυτόν;
Απέναντι σε κάθε Κίρκη, που με κίνητρο την κακεντρέχεια μεταμορφώνει την αλήθεια της ψυχής της σε ψέμα που κυλιέται στον βόρβορο, έρμαιο μιας εφήμερης αυτοϊκανοποίησης.
Την Κίρκη, μια δευτεροκλασάτη θεότητα ή κατ’ άλλους μια μάγισσα που φτιασιδωνόταν χρόνια τώρα, κρύβοντας τις ρυτίδες της χαιρεκακίας της από φόβο μην αποκαλυφθούν τα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής της.
Για κάθε Κίρκη υπάρχει όμως ένας Οδυσσέας, με τον οποίον ταυτιζόμαστε φυλετικά, που λύνει τα μάγια και μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα.
