Κάτω απ’ το βαρύ πένθος των τελευταίων ημερών μια ισχνή αχτίδα φάνηκε να φωτίζει το λασπωμένο εδώ και χρόνια πολιτικό τοπίο.
Μια νότα πολιτισμού, σαν ο θάνατος να έδωσε τον τόνο, διαπέρασε τους πολιτικούς μας. Ισως είναι η πρώτη φορά που μια καταστροφή δεν έδωσε αφορμή για κομματική ή όποια άλλη εκμετάλλευση.
Σκέφτεσαι πρέπει να ανοίξουν τόσα μνήματα, δεκαέξι μέχρι αυτή τη στιγμή, για να κλείσουν τόσα στόματα και να πάψουν να φτύνουν λάσπη.
Κι ίσως μέσα στον πόνο να έσκαγε μύτη και μια μικρή ελπίδα αν δεν άρχιζε αυτό το Φεστιβάλ Αναρχικών στο πολύπαθο Πολυτεχνείο. Το και Μετσόβιο αποκαλούμενο κατ’ άλλους δε και μαρτυρικό.
Δεν ξέρω ποιους ωφελεί αυτή η Διεθνής καρακατάληψη. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Φαντάζομαι για κάποιους θα είναι τουλάχιστον βολική.
Κυβερνητικούς περισσότερο. Βλέπεις είναι και πολλές οι νεραντζιές που κάνουν τα νεράντζια. Κι όσο να ‘ναι μια φωτογραφία του Πρωθυπουργού με, στο ένα χέρι το γαρίφαλο και στο αφτί νεράντζι, και μάλιστα ώριμο, μισολιωμένο και αρκούντως juicy, δεν λέει.
Ή μάλλον λέει πολλά.
Για να μη σου πω τα λέει όλα.
Διότι αυτή η κυβέρνηση, όπως πολλάκις έχουμε γράψει στα μνημειώδη αυτά εβδομαδιαία κείμενα, είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Και μ’ αυτόν που καταθέτει το στέφανο και μ’ αυτόν που το απαγορεύει.
Ντούμπλουφάς και αφοδράριστο.
Υπάρχει ένας δυϊσμός. Τι; Να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας τώρα;
Εδώ η Κυρία Ρένα Δούρου, πήγε κι έκανε μήνυση στον εαυτό της.
Μάλιστα.
Υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελέα Ξένη Δημητρίου, «ώστε επιτέλους να συνδράμει προκειμένου αυτή τη φορά, κάποιοι και κάποιες να τιμωρηθούν».
Και συνεχίζει απτόητη και καταγγελτικοτάτη.
«Εκ του θεσμικού μου ρόλου, αισθάνομαι την ευθύνη να αναζητήσω τις ευθύνες και τις αιτίες που αυτές τις ώρες συμπολίτες μου θρηνούν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Θα ήθελα να μην είμαι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα παθογενειών όπου τα μπαζωμένα ρέματα, τα σπίτια που έχουν παράνομα κτιστεί στις κοίτες ποταμών, με μια νομοθετική ρύθμιση, κάποια στιγμή, νομιμοποιούνται… Θέλω λοιπόν να συνδράμω ως επικεφαλής της ΠΑΤΤ ώστε για αυτές τις ζωές που θρηνούμε και τις περιουσίες που καταστράφηκαν να αποδοθούν επιτέλους ευθύνες».
Πού να αποδοθούν οι ευθύνες;
Ρένα: πρώτα πρώτα στον Περιφερειάρχη;
Δούρου: Ποιος είναι ο Περιφερειάρχης;
Ρένα: Εγώ κυρία Δούρου.
Δούρου: Μπράβο Ρένα.
Ρένα: Ευχαριστώ κυρία Δούρου.
Δούρου: Το δικαστήριο δηλώνει ακατάλληλον για την εκδίκασην της υποθέσεως λόγω πρώτου βαθμού συγγενείας της εναγούσης με την εναγομένην.
Αυτά στην Ευελπίδων, γιατί στα κανάλια το τι είπε η Περιφερειάρχης –κάντε όλοι ένα βήμα πίσω –δεν περιγράφεται. Να χάνει υποκείμενο το ρήμα, και το ρήμα το αντικείμενο.
Σε μια στιγμή δε θρησκευτικού παροξυσμού μίλησε για το ρέμα της αγίας Αικατερίνης, προσθέτοντας με χάρη, «Μεγάλη η Χάρη της».
Μην το κοροϊδεύετε μαντάμ, μην κάνει κι έρθει κατά δω το σκήνωμα της ως άνω αγίας και τρέξετε να το υποδεχθείτε με τιμές αρχηγού κράτους. Και ως Ρένα και ως Δούρου.
Πάντως εδώ που τα λέμε κυρίες Δούρες μου είναι που έχετε πιάσει το μαλλί ψηλά, λίγο ριχτό να το ‘χατε, ίδια η Μαρινέλλα με τον Χατζή από δίπλα να το λαλάτε στη διαπασών:
«Αυτή η φωνή που τη φοβάσαι
δεν είμαι ‘γω
δεν είμαι ‘γω.
Αλλος φωνάζει άλλος ρωτάει
Αλλος κρατάει λογαριασμό
Στ’ ορκίζομαι:
Δεν είμαι ‘γωωωωωωωω».
Γκρανγκ-γκρούνγκ. Η κιθάρα.