Σπανίως βλεπόμαστε με την κυρία Δούρου και ευτυχώς. Αλλιώς θα έπρεπε να την πάω καμιά βόλτα από το Πεδίον του Αρεως να μαζέψουμε σύριγγες, στον Κάλαμο αποκαΐδια, στη Γλυφάδα χταποδάκια πισσωμένα και στο Θριάσιο πτώματα. Πού ο παλιός καλός καιρός, τότε που η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι στα πάνελ για τα σκουπίδια που θα τα μάζευε, λέει, μαρξιστικά-λενινιστικά καθώς και για τη Δυτική Αττική που «είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στις επερχόμενες συνθήκες» , όπως δι’ εγγράφου της Δευτέρας, 6ης Νοεμβρίου ενεστώτος έτους, μας διαβεβαίωνε, λίγο πριν να της τινάξουν το πρότζεκτ στον αέρα οι δεκαέξι νεκροί και οι έξι αγνοούμενοι. Ο πολίτης δεν φταίει με καμία κυβέρνηση. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Ο πολίτης πρέπει να είναι αμέριμνος και δεν οφείλει να τσεκάρει την ξετσίπωτη γραφειοκρατική χαρτούρα πριν ξεκινήσει με το τρακτέρ για το χωράφι του, με το πούλμαν για τον προορισμό του, με το κρεβάτι και το σπίτι του για τον αγύριστο. Ο πολίτης έχει δικαίωμα στην ανευθυνότητα που αλλιώς λέγεται και ασφάλεια. Επειδή κάποιος δουλεύει γι’ αυτόν και δεν γεμίζει τον κόσμο φούμαρα, γελοίες μηνύσεις «κατ’ αγνώστων» και μια ντουλάπα καλοδιαλεγμένα outfit με κόνσεπτ «ξαφνική θεομηνία» που θα ζήλευε μια Τούνη και μια Ραμόνα.
Η κυρία Δούρου ψιμυθιώνει το θράσος της και κεφαλαιοποιεί το ξέφτισμα του Τσίπρα, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, την συναγωνίζεται στα ίσα στον τομέα του μακιγιάζ. Πιστεύω μάλιστα ότι οι πρόσφατα αυξημένες υποχρεώσεις του για έκτακτα διαγγέλματα, μπροστά από το σβηστό τζάκι του Μαξίμου, τον έχουν υποχρεώσει να κοιμάται βαμμένος, χωρίς το απαραίτητο ντεμακιγιάζ που θα προστάτευε το δέρμα του, θα έσωζε και τις μαξιλαροθήκες της Περιστέρας από την καραμπογιά. Γυναίκες είμαστε και ξέρουμε από τέτοια ατυχήματα, δεν είναι ανάγκη να μας το θυμίζει κάθε τόσο η κυρία Δούρου με το υποκριτικό «εκείνοι και εκείνες που…» εκεί που κλάνει η αλεπού.
Παρασύρθηκα και θα το μετανιώσω, το αφήνω όμως στον ποιητή. Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία… Καλό σας Σαββατοκύριακο.
