Η τραγωδία στη Δυτική Αττική δεν μας ήρθε ως τιμωρία από τον ουρανό ούτε ως εκδίκηση της φύσης. Για το έγκλημα υπάρχουν συγκεριμένες ευθύνες για πράξεις ή παραλείψεις που οι πάντες αρνούνται να αναλάβουν. Δεν χωρά αμφιβολία ότι στην ευρύτερη περιοχή, όπως άλλωστε και σχεδόν σε όλη τη χώρα, έχουν γίνει περιβαλλοντικά αίσχη. Αυτό είναι ασφαλώς μέγιστο πρόβλημα και όλοι οφείλουμε να αναζητήσουμε με τόλμη την ανατροπή του βολικού κουκουλώματος.
Πέραν αυτού όμως για τη συγκεκριμένη περιοχή έχουμε ένα αντιπλημμυρικό σχέδιο που αν και ήταν ώριμο δεν υλοποιήθηκε. Αυτό από μόνο του αποτελεί μείζον ζήτημα όχι μόνο πολιτικών ευθυνών αλλά ενδεχομένως και ποινικών για όσους δεν έπραξαν το καθήκον τους. Από τον δασάρχη και τον διευθυντή τεχνικών έργων της Περιφέρειας έως την περιφερειάρχη και τον αρμόδιο υπουργό Υποδομών. Ολοι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στάθηκαν τελικώς εμπόδιο στην υλοποίηση των αντιπλημμυρικών έργων, τα οποία ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου για την πληγείσα περιοχή.
Επ’ αυτών θα επιληφθούν οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα. Ωστόσο υπάρχει το αυτονόητο θέμα των πολιτικών ευθυνών, για τις οποίες οι υπεύθυνοι κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο και δείχνουν πάντα στο παρελθόν. Αυτό που κάνουν πως ξεχνούν οι σημερινοί κυβερνώντες είναι ότι και οι ίδιοι έχουν πλέον παρελθόν και μάλιστα βεβαρημένο. Τρία χρόνια στο τιμόνι της Περιφέρειας η Ρένα Δούρου και παριστάνει την αμόλυντη ενώ άλλα τόσα χρόνια κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τα γνωστά αποτελέσματα.
Οσο και αν νομίζουν ότι θα ξεχαστούν, όπως τόσες άλλες καταστροφές που έφεραν στον τόπο, ματαιοπονούν. Εν προκειμένω δεν χωρούν αυταπάτες και δεν συγχωρούνται η άγνοια και η ανικανότητα. Η δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των πολιτών δεν μπορεί να θαφτεί κάτω από τα ερείπια και τις λάσπες της καταστροφής. Οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο και θα αναζητηθούν. Η κάθαρση είναι όρος επιβίωσης για την κοινωνία.