Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και φοβάμαι δυστυχώς ότι δεν θα είναι και η τελευταία – 42 χρόνια στη δημοσιογραφία μπορώ μετά βεβαιότητος να πιστοποιήσω ότι: την επομένη ή και αυθημερόν, αναλόγως της έκτασης του γεγονότος, ειδικοί και κυρίως «ειδικοί» θα σπεύσουν να στήσουν λαϊκά δικαστήρια να δικάσουν τους υπευθύνους. Θα τρέξουν δε, μην προλάβει άλλος, να καταλάβουν θέση εισαγγελέως και βοηθού του και όσοι δεν προλάβουν θα διεκδικήσουν οπωσδήποτε μία θέση συνηγόρου πολιτικής αγωγής. Στη χώρα όπου ανθεί με πείσμονα διάθεση η φαιδρά πορτοκαλέα, ευθύνονται συνεχώς και μονίμως όλοι οι άλλοι, αλλά όχι εμείς, οι κατήγοροι.

Και βεβαίως κάθε φορά που συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, το μόνιμο ερώτημα που κυριαρχεί είναι το «Πού είναι το κράτος, ρε παιδιά, μα δεν υπάρχει κράτος, επιτέλους;».

Το κράτος φυσικά υπήρχε και υπάρχει. Εδώ είναι. Παρόν. Αλλά είχε κλειστά τα μάτια. Τότε που έπρεπε. Τότε που χτίζονταν αβέρτα κουβέρτα αυθαίρετα παντού. Στις όχθες των ρεμάτων, μέσα στους χειμάρρους, πάνω στα μπαζώματα, μέσα στα καμένα. Και μετά ήρθε και τα νομιμοποίησε όλα, με ανοιχτά μάτια αυτή τη φορά, για να εισπράξει από έχοντες και κατέχοντες…

Διότι αυτό δεν είναι κράτος, τραγουδιάρα σε μπουζουξίδικο της εθνικής οδού είναι, να τραγουδάει σουξέ Αντύπα:

«Για τα λεφτά τα κάνεις όλα,

για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς,

μα θα ’ρθει κάποτε η ώρα

και δε θα ξέρεις πού χρωστάς…»

Drama queen

Γιατί μήπως τα είχε ανοιχτά (τα μάτια) όταν παραλάμβανε δημόσια έργα, γέφυρες, αντιπλημμυρικά, αγωγούς ομβρίων και δρόμους και πλατείες πάνω στα μπαζώματα; Πάλι κλειστά τα είχε. Και το ίδιο ως οντότητα και οι άνθρωποι που το συνθέτουν – αρμόδιοι, συναρμόδιοι και γενικώς ανευθυνοϋπεύθυνοι. Τώρα τα άνοιξε. Και κάνει το έκπληκτο για ό,τι συνέβη. Και το οργισμένο, και το θλιμμένο, και το σκεπτικό.

Κράτος drama queen, ηθοποιός κανονικός, να το λυπηθούμε κι από πάνω γι’ αυτά που τραβάει.

Μόνο την αυτοκριτική του δεν κάνει…

Δύο μέρες μετά

Αν αυτή είναι η στάση του κράτους, από μια καταστροφή που δεν συνέβη μακριά, δεν έγινε σε κάποιο βουνό, ούτε σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, εδώ δίπλα μας έγινε, μόλις 15 χιλιόμετρα από το κέντρο της χώρας, δεν μου προξενεί την παραμικρή έκπληξη το γεγονός ότι ανάλογη είναι και η στάση της κυβέρνησης.

Της οποίας η εργώδης δραστηριότητα, δύο ολόκληρα 24ωρα από τις φονικές πλημμύρες της Δυτικής Αττικής, μπορεί να περιγραφεί ως εξής:

– μία σύσκεψη στο Μαξίμου 18 ώρες μετά την καταστροφή

– ένα διάγγελμα Τσίπρα για να μας αναγγείλει ότι το κράτος είναι επί ποδός, αν και ουδείς από τους πληγέντες το είδε πουθενά

– μία κήρυξη εθνικού πένθους

– και βεβαίως η απαραίτητη «επιτόπου» επίσκεψη του Πρωθυπουργού, της περιφερειάρχου Ρένας (Δούρου) και κλιμακίου υπουργών για να εξετασθεί, πάντα «επιτόπου», η κατάσταση.

Ποια κατάσταση; Αυτή που αποτύπωσαν με την ακατανίκητη σκληρότητα της εικόνας τα βίντεο από τον τόπο της καταστροφής. Και τι να εξετάσει μετά την καταστροφή; Μήπως πριν έκανε τίποτε για να την προλάβει ή να την περιστείλει; Οχι. Αρα; Τι να λέμε τώρα…

Αυτο-μήνυση

Και υπάρχει και η μοναδική περίπτωση της περιφερειάρχου Αττικής κυρίας Ρένας (Δούρου). Η κυρία Ρένα, η οποία ανέλαβε να διοικήσει την Περιφέρεια το 2014, είχε κάνει το λάθος που κάνουν όλοι οι καινούργιοι που αναλαμβάνουν ένα πόστο: πλακώνονται στις μελοστόμες διακηρύξεις. Στα «θα». Στις δεσμεύσεις. Στις υποσχέσεις. Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αντιλαμβάνονται την κλασική διαχρονικότητα του όρου «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες».

Χθες κατέπληξε όχι μόνο εμάς που ανήκουμε στη δικαιοδοσία της ως κάτοικοι του κλεινού άστεως, αλλά υποθέτω και το πανελλήνιον καταθέτοντας μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου για την καταστροφή που συνετελέσθη στη Δυτική Αττική. Δυνητικά δηλαδή μήνυσε τον εαυτό της. Γιατί δεν ήμουν εγώ υπεύθυνος για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στην περιοχή. Ούτε ο κολλητός μου ούτε εσείς οι αναγνώστες μου εκτιμώ μετά βεβαιότητος. Εκείνη ήταν. Τα υπόλοιπα, τα πώς και τα γιατί δηλαδή, θα τα καταδείξει η έρευνα της Δικαιοσύνης. Η οποία, σημειωτέον, επελήφθη αυτεπαγγέλτως και πριν η κυρία Ρένα αυτο-μηνυθεί, αν σημαίνει κάτι αυτό, που σημαίνει νομίζω…

Κατόπιν εορτής

Από την άλλη έχω τον Γιάννη τον Σγουρό να ωρύεται, από χθες το μεσημέρι, περί των ευθυνών της κυρίας. Οτι της παρέδωσε ώριμη μελέτη για την αντιπλημμυρική προστασία της περιοχής το 2014, όταν αποχωρούσε εκείνος από την Περιφέρεια για να τον διαδεχθεί η κυρία Ρένα, και δεν αξιοποιήθηκε. Αφέθηκε στο έλεός της. Σε κάποιο συρτάρι. Πασπαλισμένη με χοντρό αλάτι από πάνω για να σιτέψει με την ησυχία της.

Οπως δεν αξιοποιήθηκε, κατά τα λεγόμενά του, και η μελέτη που διενήργησε για λογαριασμό της Περιφέρειας, ύστερα από ανάθεση από τη διοίκηση Δούρου, ιδιώτης μελετητής μηχανικός, ο οποίος ανέδειξε ως πρώτη προτεραιότητα τα αντιπλημμυρικά στην περιοχή που καταστράφηκε.

– Δεν θα υπήρχαν χρήματα για να γίνουν έργα οι μελέτες, παρατήρησα.

– Παραμύθια, 350 εκατ. τής άφησα ως αποθεματικό, μου απάντησε οργισμένος.

Οπως και να έχει, επανέρχομαι στα προηγούμενα. Τα οποία εν κατακλείδι μπορούν να περιγραφούν από την ελαφρώς παραμορφωμένη μεταφορά του γνωστού αισώπειου αποφθέγματος «των οικιών υμών εμπιμπραμένων κ.λπ. κ.λπ.», σε «των οικιών υμών καταβρεγμένων υμείς άδετε»! Ή πλακώνεστε, το ίδιο είναι…

Παλιά αμαρτία

Οι μικρές τραγικές ιστορίες που συνθέτουν την ανείπωτη, τεράστια καταστροφή που επισυνέβη τα ξημερώματα της Τετάρτης στη Δυτική Αττική έχουν ένα παρελθόν το οποίο δύσκολα μπορεί να παρακάμψει κανείς. Το καλοκαίρι του 2016 κάηκε για πολλοστή φορά το όρος Πατέρας που βρίσκεται πάνω από τις κατεστραμμένες περιοχές. Καίγεται τακτικά εδώ και χρόνια. Καίγεται με επιμέλεια, ώστε να γίνει το φαλακρό βουνό που έφερε την καταστροφή της Τετάρτης. Μόλις η φυσική αναδάσωση πρασινίσει τον τόπο, έρχεται μια φωτιά, πάντα από ένα «τυχαίο» (χα!) γεγονός να κάψει και την παραμικρή υποψία δάσους.

Για να μην αναρωτιόμαστε δηλαδή πώς κατέβηκε τόσο νερό από το βουνό…

Είναι παλιά αμαρτία οι φωτιές στο όρος Πατέρας, να ξέρετε, πολύ παλιά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν νεαρός ρεπόρτερ είχα πάει μια φορά να «καλύψω» μια μεγάλη φωτιά στο ίδιο αυτό βουνό και έπαθα την πλάκα μου βλέποντας κατοίκους της περιοχής να κάθονται χαλαρά στα καφενεία της πλατείας.

– Καίγεται το βουνό, δεν θα πάτε να βοηθήσετε τους πυροσβέστες; είχα ρωτήσει με αγωνία θυμάμαι.

– Εντάξει μωρέ μια φωτιά είναι, θα σβήσει, μου είχαν απαντήσει βαριεστημένα…

Ετσι γίνεται πάντα με τις φωτιές – κάποια στιγμή σβήνουν. Τις επιπτώσεις τους αργότερα τις βλέπουμε…

Σκεπάρνι

Λόγω επικαιρότητος και επειδή η επανάληψις είναι – πάντοτε – μήτηρ πάσης μαθήσεως, κλείνω και σήμερα με την ειδική παρατήρηση του περασμένου Σαββάτου, δεόντως συμπληρωμένη, πάντα όμως προς οίον αφορά: μακάρι με… «σκεπαρνιές» να σκάψεις το πιο βαθύ λαγούμι για να καταχώσεις το «παστό» που συγκέντρωσες (και εξακολουθείς να συγκεντρώνεις απτόητος…) υποδυόμενος ταυτόχρονα τον απηνή διώκτη της διαφθοράς. Ερχεται (σύντομα, πολύ σύντομα δε…) το πλήρωμα του χρόνου και θα πιαστείς. Ειδικά δε τώρα που εντοπίστηκε το «σκεπάρνι» με το οποίο άνοιξες το λαγούμι, δεν ξεφεύγεις με τίποτε, φίλε μου…

Τελευταία Νέα