Ευκαιρία
Την περασμένη Παρασκευή, ο Πρωθυπουργός δεν είχε χρόνο να επισκεφθεί τους πληγέντες από τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα, διότι έπρεπε –ειπώθηκε από τους συνεργάτες του –να αναχωρήσει σε λίγη ώρα για το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας όπου πραγματοποιήθηκε η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής. Μάλιστα, και δεκτό (ας πούμε). Πρωθυπουργός είναι, έχει ένα πλήθος ασχολιών και υποχρεώσεων, είναι για βόλτες; Δεν είναι, θα απαντήσω μόνος, μια και δεν ακούω κανέναν από το πλήθος να μου υποβάλλει το σχετικό ερώτημα.
Σήμερα όμως, που ο μήνας έχει 20, και το πρόγραμμά του, απ’ ό,τι μου ειπώθηκε χθες το μεσημέρι, πλην της ομιλίας στη Βουλή για τον «μποναμά» του πλεονάσματος δεν φαίνεται να έχει τίποτε το εξαιρετικό ή επείγον, γιατί δεν παίρνει το αμάξι του να επισκεφθεί τους πληγέντες, να αισθανθούν και αυτοί οι άνθρωποι ότι κάποιος τους σκέφτεται από την Πολιτεία, και κάποιος θα μεριμνήσει γι’ αυτούς; Τι είναι αυτό που τον αποθαρρύνει;
Γιατί φοβάται;
Εγώ δεν σου λέω να πάει στην κηδεία κάποιου εκ των θυμάτων της ανείπωτης τραγωδίας –για όνομα του Θεού. Οχι. Αλλά να μην περπατήσει ανάμεσα στους κατεστραμμένους δρόμους της Μάνδρας; Να μιλήσει με τους κατοίκους της πόλης, να τους πει έναν λόγο φιλικό, να τους δώσει μια υπόσχεση (όπου, ως γνωστόν, οι επιδόσεις του είναι ανεπανάληπτες), να ανακουφίσει, έστω και πρόσκαιρα, κάπως το δράμα τους; Το θεωρώ αδιανόητο. Εχω την αίσθηση ότι έχει πέσει θύμα των κακών συμβουλών, υπερπροστατευτικών συμβούλων. Μα τον αποτρέπουν να βρεθεί με τον λαό Του; Είναι δυνατόν;
Εγώ πιστεύω ότι μια περιοδεία στη Μάνδρα, από κοινού με τον εταίρο του στην κυβέρνηση, θα ήταν η καλύτερη απάντηση στη ΝουΔού και σε εκείνον τον Αδωνη ο οποίος διατείνεται ότι δεν πάει στη Μάνδρα «γιατί φοβάται την οργή του κόσμου».
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι οργισμένος ο λαός της περιοχής. Δεν στάθηκε η Πολιτεία στο πλάι του; Δεν πήγε η Πυροσβεστική; Δεν πήγε η Αστυνομία; Η (κατόπιν εορτής) Πολιτική Προστασία; Δηλαδή τι άλλο να κάνει η κυβέρνηση, δεν καταλαβαίνω.
Ευθύνες
Ευκαιρίας δοθείσης, επιθυμώ να καταγγείλω τη δήμαρχο Μάνδρας κυρία Γιάννα Κριεκούκη, η οποία απεκδύθηκε (επιτυχώς) των ευθυνών της, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες κυβέρνησης, ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και Περιφέρειας Αττικής να της καταλογίσουν τα μύρια όσα σε σχέση με τις καταστροφικές πλημμύρες της Τετάρτης.
Κυρία δήμαρχε, αφού σώνει και καλά θέλησαν να σας χρεώσουν τις ευθύνες, εσείς τώρα ήταν ανάγκη να υποδείξετε διαμιάς ποιος ευθύνεται για την έλλειψη των αντιπλημμυρικών έργων, παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις των ειδικών;
Ερευνα
Είμαι βέβαιος δε, ότι για τιμωρία της, επειδή η γυναίκα δεν μασάει, αλλά τα λέει κανονικά και χωρίς φίλτρο (χθες, ας πούμε, κατήγγειλε ότι αστυνομικοί που φέρονταν ότι περιπολούν στη Μάνδρα για την αποτροπή λεηλασιών από τα κατεστραμμένα σπίτια, βρίσκονταν στην Κυψέλη σε φύλαξη της πρωθυπουργικής κατοικίας), θα υπάρξει έρευνα εις βάρος της για παραλείψεις καθήκοντος.
Ποιο συγκεκριμένο καθήκον, δεν μπορώ να είμαι βέβαιος, αλλά ας πούμε –ένα παράδειγμα δίνω –ότι δεν είχε μεριμνήσει για τον καθαρισμό των… φρεατίων των ομβρίων!
Ασχέτως του αν ο χείμαρρος λάσπης που κατέβηκε από το βουνό και έπνιξε τη Μάνδρα δεν χωρούσε σε κανένα φρεάτιο. Ακόμη και αν είχαν καθαριστεί όλα ένα προς ένα…
Στο ίδιο έργο θεατές
Ο Πρωθυπουργός αποφεύγει τη Μάνδρα, εγώ σαββατιάτικα πήγα στο Μπουρνάζι –όχι περιοδεία, να φάω σε ένα ταβερνείο. Στο Μπουρνάζι, που «πνίγηκε» τέτοια εποχή το 1961 (6 Νοεμβρίου συγκεκριμένα) και έγινε το σημείο αναφοράς για την «υπανάπτυκτη» δυτική όχθη του Κηφισού. Μόλις δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που προήλθε από τις εκλογές «βίας και νοθείας», συνέβη εκείνη η τρομερή καταστροφή, που κόστισε τη ζωή σε 43 ανθρώπους και τρομερές για την εποχή υλικές ζημιές.
Μπράβοι
Αναφέρθηκα σε φορολογουμένους και θα μεταφέρω τη μικρή, διδακτική, ιστορία που μου διηγήθηκε εν τάχει ο εκ των ιδιοκτητών της ταβέρνας, απηυδισμένος από τη βαριά φορολογία την οποία υφίσταται με τους συνεταίρους του, και η οποία τους έχει οδηγήσει σε απόγνωση.
– Το 1994 είχα ανοίξει εδώ κοντά ένα μικρό μπαρ, το οποίο σερβίριζε το πρωί καφέδες και το βράδυ ποτά. Μια μέρα, μπαίνουν μέσα κάτι μπράβοι της περιοχής και μου λένε «φίλε, πόσο πουλάς το ποτό;». «Ενα χιλιάρικο τους απαντάω». «Πολύ ωραία, για να είμαστε όλοι καλά, και ευχαριστημένοι, σε εμάς θα δίνεις δυο ποτά την ημέρα. Είσαι εντάξει;». Ημουνα, δεν ήμουνα, συμφώνησα. «Ωραία, μου λέει ο αρχιμπράβος, θα περνάει ένα παιδί δικό μας από το μαγαζί, κάθε 15 και τριάντα του μηνός και θα του δίνεις αυτά που πρέπει»…
– Και μετά;
– Δεν έχει μετά. Πράγματι περνούσε ένας τύπος, του έδινα κάθε δεκαπέντε μέρες 30 χιλιάρικα, και δεν άνοιξε ποτέ μύτη. Ετούτοι εδώ, εδώ θέλω να καταλήξω, μας τα παίρνουν, νταβατζιλίκι, και μας υποχρεώνουν κιόλας να πηγαίνουμε να τους τα δίνουμε, είτε στην Εφορία είτε στην τράπεζα. Γιατί κύριε, δεν βάζεις ένα «παιδί» να περνάει κάθε μήνα, να του δίνω αυτά που μου παίρνεις ως προστάτης, να τελειώνουμε; Γιατί πρέπει επιπλέον να με ταλαιπωρείς;
Αυτομαστίγωμα
Στο μεταξύ δεν έχει τέλος το δράμα των καλλιτεχνών που στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Εννοώ εκείνους που εξακολουθούν να στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, και όχι άλλους οι οποίοι διαπιστώνοντας ότι το τρένο έφυγε πλέον προς άγνωστη, κατηφορική, κατεύθυνση, παίρνουν αποστάσεις από το τι κάνει η κυβέρνηση και ο πρόεδρος Αλέξης (αναφέρω ενδεικτικά Λάκη Λαζόπουλο, Γιώργο Κιμούλη, Γιάννη Ζουγανέλη κ.λπ.). Μιλάω γι’ αυτούς που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι το έργο τελείωσε, και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχει και συνέχεια, ενώ δεν έχει τίποτε.
Και αναφέρομαι ειδικότερα στο δράμα που περνάνε οι άνθρωποι που στηρίζουν ακόμη ΣΥΡΙΖΑ (υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας!), διότι άλλοι άνθρωποι, τους οποίους προφανώς έπεισαν με τη δική τους στάση να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα αυτομαστιγώνονται, και πάνω στην αυτομαστίγωση κάνουν πράγματα απολύτως καταδικαστέα. Μεταφέρω εδώ εν ολίγοις το δράμα που βιώνει η πασιονάρια αοιδός των παιδικών μας χρόνων κυρία Αφροδίτη Μάνου, η οποία εξομολογήθηκε χθες στην εφημερίδα του Βαξεβάνη πως «της έκοψαν την καλημέρα (άνθρωποι) γιατί στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ».
Απάνθρωπο. Το καταγγέλλω…
