«Δίπλα του ένιωσα και εγώ νικητής. Ο σεβασμός που μου έδειξε την ώρα του θριάμβου του ήταν απίστευτος και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου».
Ο Βαλέριος Λεωνίδης μιλώντας στα «ΝΕΑ» λίγο πριν «πετάξει» για την κηδεία του φίλου του, απέτισε τον πρώτο φόρο τιμής.
Χθες το μεσημέρι, έσκυψε και φίλησε το φέρετρο μέσα στο οποίο ήταν ένας εκ των κορυφαίων αθλητών όλων των εποχών, ο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου, που έφυγε τόσο άδοξα από τη ζωή νικημένος από το ποτό.
Στο τελευταίο αντίο, επίσημος προσκεκλημένος από τον υπουργό Αθλητισμού της Τουρκίας ήταν ο καλός του φίλος Βαλέριος Λεωνίδης και ο μοναδικός αντίπαλος στη –σχεδόν –ανίκητη καριέρα του που τον είχε φτάσει στα… σχοινιά στο απόγειο της δόξας του, το 1996 στην Ατλάντα.
«Στον κορυφαίο αγώνα της άρσης βαρών όλων των εποχών που είχε πιάσει τότε 90% τηλεθέαση εκτοξεύοντας το άθλημα» λέει στα «ΝΕΑ» ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών και εμπνευστής και δημιουργός (μαζί με τον Χρήστο Ιακώβου) της ελληνικής ντριμ τιμ, Γιάννης Σγουρός.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τότε πρόεδρο της ΔΟΕ, τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, που είχε κληθεί να κάνει την απονομή του χρυσού μεταλλίου στον Σουλεϊμάνογλου. Οταν ο Βαλέριος έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ του Ναΐμ και σήκωσε 2,5 κιλά παραπάνω, στο γήπεδο, μετά τα χειροκροτήματα θαυμασμού, επικρατούσε νεκρική σιγή και αμηχανία. Ο Σάμαρανκ γύρισε στον τότε έλληνα αθάνατο Νίκο Φιλάρετο και του είπε: «Ετοιμάσου γιατί μάλλον εσύ θα κάνεις την απονομή» θεωρώντας ότι είναι πολύ κοντά στη νίκη ο πρωταθλητής μας.
Ο Σουλεϊμάνογλου ισοφάρισε το ρεκόρ του Λεωνίδη, αλλά μην κρυβόμαστε, ο αληθινός νικητής εκείνο το βράδυ ήταν ο Βαλέριος που σήκωσε τόσο μεγάλο βάρος όσο και ο αντίπαλός του, όντας όμως 10 πόντους ψηλότερος και όσοι γνωρίζουν το άθλημα καταλαβαίνουν πόσο μεγαλύτερη και δύσκολη ήταν η προσπάθεια του Λεωνίδη» καταλήγει ο Γιάννης Σγουρός που πικράθηκε με την είδηση του χαμού του μεγάλου αυτού αθλητή, αλλά όπως λέει: «Ηταν δύσκολο να το διαχειριστεί όταν 22 χρονών τον πήρε ο Οζάλ με το προσωπικό του αεροπλάνο από την Αυστραλία και τον πήγε στην Τουρκία όπου τον έκαναν θεό, δεν μπορούσε αργότερα να συνηθίσει ότι δεν ήταν μπροστά. Ακόμα και βουλευτή τον έκαναν αλλά…».
Ο Βαλέριος Λεωνίδης συμφωνεί. «Από το 2004 είχε πέσει στο ποτό και δεν άκουγε κανέναν. Δυστυχώς μεγάλωσε σε μια “γυάλα” και αυτό είναι και ένα κοινωνικό μήνυμα γιατί βλέπουμε πολλούς μεγάλους αθλητές να πέφτουν σε κατάθλιψη όταν αποχωρούν» λέει ο πρωταθλητής μας που τον είχε δει τελευταία φορά από κοντά πριν από λίγα χρόνια σε κακή κατάσταση.
Ομως το μυαλό του πάει αυτόματα εκείνο το μαγικό βράδυ της 22ης Ιουλίου στον τελικό των 64 κιλών στην Ατλάντα, όπου οι δυο τους έσπασαν τέσσερις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ σε πέντε λεπτά!
«Ημουν ελαφρύτερος αλλά είχα μείνει 2,5 κιλά πίσω στο αρασέ (147,5 – 145) και έπρεπε να τον ισοφαρίσω στο ζετέ. Οταν σήκωσε τα 185 κιλά όλοι είπαν τελείωσε, αλλά βάλαμε την μπάρα στα 187,5. Ειλικρινά πιστεύω ότι ούτε οι δικοί μου άνθρωποι πίστευαν ότι θα τα καταφέρω. Ηταν απίστευτες οι περιγραφές των σπίκερ από όλο τον κόσμο, πρώτη φορά έφτανε τόσο κοντά σε ήττα σε μεγάλη διοργάνωση ο Ναΐμ, που όμως με ισοφάρισε στην τελευταία του προσπάθεια.
Στο βάθρο τού λέω “Συγχαρητήρια, ήσουν καλύτερος” και μου απαντάει: “Οχι, ήμασταν και οι δύο καλύτεροι”. Ακόμα και σήμερα νιώθω ότι έχω χάσει μόνο οικονομικά, αφού ο τρόπος που μου μίλησε με έκανε να νιώσω ότι πήρα και εγώ το χρυσό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει».
