Η Ελένη Ουζουνίδου αποχαιρετά την Σταματία, το γένος Αργυροπούλου

Για περισσότερο από δύο χρόνια, η Ελένη Ουζουνίδου ταυτίστηκε με τη «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου». Η παράσταση σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, μετά την επιτυχημένη παρουσίασή της στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και την περιοδεία της σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, επιστρέφει τώρα για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Κιβωτός. Κάθε Δευτέρα στις 20.00 έως τις 12 Δεκεμβρίου, στη σκηνή θα ζωντανεύει ο μαγευτικό κείμενο του Κώστα Σωτηρίου.

Σύμφωνα με την ιστορία, η Σταματία, ήταν γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου. Διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού, ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη.

«Ενάμιση περίπου χρόνο μετά το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου παραστάσεων σχεδόν καθημερινών, επί δυόμιση έτη, η Σταματία το Γένος Αργυροπούλου, θα ξαναστρώσει τα σεμεδάκια της απ τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου στο θέατρο Κιβωτός και για άλλες τρεις Δευτέρες.

Ομολογώ πως η λαχτάρα μου και η επιθυμία μου να την υποδυθώ πάλι, είναι τεράστια. Πρόκειται για μια πολύ γοητευτική γυναίκα μια αντιφατική προσωπικότητα αλλά μια φιγούρα πολύ οικεία και ελληνική.

Η Σταματία είναι μια γυναίκα συντηρητική που περνάει μοναχική και δύσκολη ζωή. Ο πατέρας της ορκισμένος αντικομουνιστής κι η μητέρα της προσκολλημένη στο σπίτι και στην εκκλησία. Μεγαλώνει επομένως σ’ ένα αυστηρό περιβάλλον κι ενώ η ίδια ενστερνίζεται τη στάση των γονιών της, η μεγαλύτερή της αδερφή, φεύγει απ’ το σπίτι και παντρεύεται κρυφά μ’ έναν αριστερό.

Η Σταματία δε γνώρισε ποτέ τις χαρές του έρωτα. Ένα φιλί κι ένα χάδι στην πλάτη μόνο γεύτηκε, τη νύχτα του αρραβώνα της με τον Χαράλαμπο Γκαβαλέκα, λοχαγό του εθνικού στρατού.

Όμως, αλίμονο η τύχη δεν είναι με το μέρος της. Μετά από λίγες μέρες ο Χαράλαμπος σκοτώνεται και η Σταματία μένει μόνη, βυθισμένη στο πένθος και αποφασισμένη να μείνει πιστή στη μνήμη του και να μην ξανακοιτάξει άλλον άντρα μέχρι το τέλος της ζωής της.

Λίγα χρόνια αργότερα και μετά το θάνατο και των γονιών της, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μένει κλεισμένη στο σπίτι της παρέα με τα βιβλία της ιστορίας ( περί μεγάλου Αλέξανδρου και των ηρώων του ’21 ), περήφανη για τα χριστιανικά και πατριωτικά ήθη με τα οποία μεγάλωσε. Μοναχική, συντηρητική, ημιμαθής, φορτωμένη με στερεότυπα, δεν καταφέρνει να βγει πέρα απ’ τον αυλόγυρό της και να γνωρίσει τον κόσμο.

Καθώς μας αφηγείται το προσωπικό δράμα, με έμμεσο και ιλαροτραγικό τρόπο, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια των θεατών, η ιστορία του τόπου μας απ’ τη δεκαετία του πενήντα και μετά.

Είναι απ’ τις σπάνιες φορές που εξιστορείται η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος, μέσα απ’ τα μάτια ενός ανθρώπου δεξιού.

Και ναι, μπορεί η μάτια της να είναι λοξή, αλλά η ίδια έρχεται να καταρρίψει τα στερεωμένα και βαθειά ριζωμένα κλισέ περί αριστερών – δεξιών.

Αποδεικνύει με τις πράξεις της ότι η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η γενναιοδωρία κι η αυθεντικότητα καμία σχέση δεν έχουν με τις ιδεολογίες.

Γι’ αυτό την έχω αγαπήσει τόσο πολύ τη Σταματία. Διότι είναι ενωτική κι έρχεται να μας θυμίσει ότι πρέπει πολύ γρήγορα να ξεμπερδεύουμε με τα στερεότυπα και να μην διεκδικούμε μια πιο «αριστερή» ή μια πιο «δεξιά» ζωή, αλλά την ίδια τη ζωή».