Επιστρατεύοντας κανείς το πολιτικό γλωσσάρι της περασμένης ή και της προπερασμένης δεκαετίας, θα έλεγε ότι στις κάλπες πήγε το «όλον ΠΑΣΟΚ» καθώς και δημαρίτες που την εποχή εκείνη ανήκαν στον Συνασπισμό, πριν το κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς ριζοσπαστικοποιηθεί στα νάματα του λαϊκισμού και εκφυλιστεί σε ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι είναι αυτό που βγήκε από τις κάλπες; Είναι το «πάλι ΠΑΣΟΚ» του 2015, ένα ΠΑΣΟΚ συρρικνωμένο και αίρον όλες τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης; Ή είναι κάτι παραπάνω από αυτό;
Εξαρτάται από τη σκοπιά που το βλέπει κανείς. Ως ταυτοτικοί του κόμματος, οι παλαιοπασόκοι δεν θα είχαν πρόβλημα να λένε ΠΑΣΟΚ και να το δείχνουν, σαν τον Κώστα Λαλιώτη, με τα πόδια πάνω στο τραπέζι. Οι συριζαίοι, πάλι, θέλουν να λένε ΠΑΣΟΚ και να ακούγεται σαν βρισιά χειρότερη και από εκείνες με τις οποίες ασχημονούν ο Καρανίκας και ο Πολάκης. Είναι το ΠΑΣΟΚ της «ποντικίνας των βουνών», όπως χαρακτήρισε και πάλι ο Πολάκης τη Φώφη Γεννηματά, εκφράζοντας σε αυτήν την περίπτωση όχι μόνο την αισθητική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και την πρώτη τους, φοβισμένη αντίδραση.
Είναι βέβαιο, όμως, ότι ο φόβος αυτός θα κρυφτεί πίσω από τη χείρα φιλίας που θα τείνει σε λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ σε έναν δυνάμει σύμμαχο. Στο ΠΑΣΟΚ που, χάρη στις εσωκομματικές κάλπες, ξέπλυνε λίγη από τη «βρωμιά» που του είχε επιδαψιλεύσει πριν από λίγο καιρό ο Φίλης. Μένει να φανεί εάν η ποντικίνα των βουνών θα καταπιεί το κομμάτι τυρί που θα της πετάξουν οι συριζαίοι. Ή εάν ο στόχος είναι μεγαλύτερος. Να καταπιεί, δηλαδή, το κομμάτι που είχε κλέψει από το «όλον ΠΑΣΟΚ» ο ΣΥΡΙΖΑ και το είδε με τρόμο να επιστρέφει όχι μία αλλά δύο φορές στις κάλπες.
