Δύο ειδήσεις στο ίδιο φόντο με απόσταση λίγων ωρών η μία από την άλλη. Προχθές, στη Λέσβο (το νησί των τριών γιαγιάδων και της κινητοποίησης για υποψηφιότητα για το Νομπέλ Ειρήνης) γενική απεργία με αίτημα την αποσυμφόρηση του νησιού από τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες και την αποτελεσματική λειτουργία των υπηρεσιών ασύλου. Ανάλογες κινητοποιήσεις έχουν προγραμματισθεί και σε άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που δέχονται προσφυγικές ροές. Η αλληλεγγύη σπάει τα μούτρα της όταν χρειάζεται να αναμετρηθεί, σε μία τοπική κοινωνία, με τη διασάλευση του «ασύλου» της καθημερινότητας.
Την προηγούμενη, το Διαδίκτυο δάκρυσε από συγκίνηση με τις φωτογραφίες των Πακιστανών που φόρεσαν τις νιτσεράδες τους, πήραν τα φτυάρια και τις σκούπες τους και έσπευσαν να βοηθήσουν τους κατοίκους της Μάνδρας. Μία καταγραφή τού ότι κοινή πατρίδα των ανθρώπων είναι η οποιασδήποτε μορφής βία τούς πετάει έξω από το σπίτι τους. Και να θυμίσουμε το κύμα συμπαράστασης στον 11χρονο Αμίρ που όχι μόνο δεν κράτησε τη σημαία αλλά στοχοποιήθηκε από αυτούς που πετροβόλησαν το σπίτι του.
Κοινωνική αλληλεγγύη, νόμος περί ιθαγένειας, κινήσεις πολιτών, εκπαίδευση στον αλτρουισμό, η Αντζελίνα Τζολί σε καταυλισμούς, ο Αμίρ στο Μαξίμου. Η σχέση μας με το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό, είτε ως κοινωνία είτε ως κράτος, έχει μετασχηματισθεί ποικιλοτρόπως τα τελευταία χρόνια. Κάποια πράγματα όμως παραμένουν τραγικά ίδια εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Υπογραφές και νόμιμες άδειες που καθυστερούν, διαδικασίες ρουτίνας που κολλάνε, επινοημένα μικροπροβλήματα και ασκήσεις μικροεξουσίας σε ελληνικές υπηρεσίες και ελληνικές πρεσβείες ξένων χωρών ίσα ίσα για να χαρτζιλικωθεί υποτυπωδώς ένας κατώτερος υπάλληλος. Δεν είναι μόνο στον στρατό που κάνουν κουμάντο οι λοχαγοί.
