Είναι αυτή η ίδια κοινή γνώμη που (πολύ σωστά) εξεγείρεται εναντίον του μισαλλόδοξου, σκοταδιστικού συντηρητισμού μητροπολιτών και ποδοσφαιριστών, αλλά συγχρόνως βλέπει πολύ φυσιολογικά, φιλικά θα έλεγα, το κίνημα των καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση να έχει εξελιχθεί, στο Χόλιγουντ, σε ένα είδος νεομακαρθισμού. (Φτάνει μια καταγγελία για να απολύονται καλλιτέχνες και να ακυρώνονται συμβόλαια). Και που –στα καθ’ ημάς –τα τελευταία 24ωρα έχει ανεβάσει στις πρώτες θέσεις της ειδησεογραφίας ένα φουστάνι. Και συγκεκριμένα, πόσα στρας έχει αυτό το φουστάνι στο σημείο του στήθους. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα, αν αυτά τα στρας καλύπτουν επαρκώς το στήθος της Μαρίας Κορινθίου που το φοράει στη θεατρική μεταφορά του μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και μάγκες». Φαίνεται η θηλή της; Πόσο φαίνεται; Γιατί φαίνεται; Της Μάρθας Καραγιάννη –που έπαιζε τον ίδιο ρόλο στην ταινία –τι ακριβώς φαινόταν; Σε μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν πολλοί σπουργίτες μιας υποκριτικής σεμνοτυφίας που προτάσσει έναν μεταλλαγμένο, δήθεν καθωσπρεπισμό ως άλλοθι της κλειδαρότρυπας.

Κουβέντα να γίνεται. Για να προβάλλονται «ζουμερά» πλάνα στα οποία το μόνο επιλήψιμο που βλέπω εγώ είναι ότι η συγκεκριμένη χορεύει, σε σχέση με την Καραγιάννη, σαν να έχει βάλει μπουγάδα σε σκάφη. Και για να υπάρχει περιθώριο προσωπικής, «εισαγγελικής» παρέμβασης σε μη συμβάντα. Γιατί, στην ουσία, μη συμβάν είναι το φόρεμα της Κορινθίου. Ισα ίσα για να μου θυμίζει συνειρμικά το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίτζι Πιραντέλο. Οι ήρωες του έργου σπεύδουν να ντύσουν με αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, παραποιήσεις και παραμορφώσεις τα «γυμνά» γεγονότα της ζωής τους. Ετσι ώστε να νιώθουν ζωντανοί. Και, προπάντων, καθωσπρέπει.

Τελευταία Νέα