Μέσα στα πολλά που έχουμε μάθει τα τελευταία τρία χρόνια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι και το ότι τα δασαρχεία στην Ελλάδα έχουν τεράστια ισχύ! Παίζουν καθοριστικό ρόλο, ίσως καθοριστικότερο ακόμη και από τους υπουργούς και τους βουλευτές, στην υλοποίηση μιας πολιτικής. Τα δασαρχεία της χώρας διαχειρίζονται επενδύσεις δισ. ευρώ (βλ. Ελληνικό), ακυρώνουν έργα (βλ. αντιπλημμυρικά Δυτικής Αττικής), «παγώνουν» κοινοτικούς πόρους και τελικά μεταβάλλουν πρωθυπουργούς, μέλη κυβερνήσεων και περιφερειάρχες σε… απλούς θεατές. Επίσης, όπως μάθαμε τα τελευταία τρία χρόνια, η κυβέρνηση δεν ευθύνεται για τίποτε απολύτως, όπως εξήγησαν άλλωστε και τα μέλη της όταν κλήθηκαν να σχολιάσουν τη βιβλική καταστροφή στη Δυτική Αττική. Η… ανευθυνότητα αυτή ξεκίνησε βέβαια από τον Ιανουάριο του 2015, διότι ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε κάθε Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή την παραίτηση της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά για κάθε πρόβλημα που ανέκυπτε!
Σήμερα, η στάση τους και στο θέμα της πολιτικής ευθύνης έχει αλλάξει. Οταν δε πιέζονται από τα ίδια τα γεγονότα, τότε κάνουν κάτι σαν κι αυτό που έκανε η περιφερειάρχης Αττικής. «Φταίει το δασαρχείο» τόνισε με βροντώδη φωνή σε ερώτηση για τους λόγους που δεν προχώρησε η έτοιμη μελέτη που είχε στο γραφείο της για τα αντιπλημμυρικά έργα στη Μάνδρα. Μόνο που δεν ήταν ο δασάρχης εκείνος που υποσχόταν άμεσες λύσεις στα προβλήματα των πολιτών της Αττικής ούτε είχε πει ότι θα πήγαινε σπίτι του εάν δεν έκανε εγκαίρως τα έργα υποδομής που ήταν αναγκαία. Η κυρία Δούρου όμως δεν έπραξε τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από όσα πράττουν καθημερινά οι συνάδελφοί της στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αναγνώρισε κανένα δικό της λάθος, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Κι όταν πιέστηκε, βρήκε κάποιο εξιλαστήριο θύμα, που αυτήν τη φορά ήταν το… δασαρχείο.
Αυτό που «ξεχνούν» στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι ότι δεν έχουν πλέον άλλοθι για την αποτυχία τους. Τρία χρόνια στην εξουσία είναι πολλά, πάρα πολλά. Ο πολιτικός τους χρόνος έχει εξαντληθεί και οι πολίτες γνωρίζουν πλέον την αλήθεια. Αυτό που απαιτείται (και το οποίο θα αναγνωριστεί από την κοινή γνώμη ως θετικό) είναι η στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα. Αυτοκριτική, ανάληψη ευθύνης, αναγνώριση λαθών και παραλείψεων. Η θεωρία ότι φταίει πάντα κάποιος άλλος, κάποιος… δασάρχης, κάπου στους λαβυρίνθους του ελληνικού Δημοσίου, μόνο πικρά χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει και μάλλον ούτε αυτά, όταν πρόκειται για τους κατοίκους της Μάνδρας που είδαν μέσα σε λίγα λεπτά να χάνονται δικοί τους άνθρωποι και να καταστρέφονται περιουσίες που χρειάστηκαν μια ολόκληρη ζωή για να δημιουργηθούν.
