Συγγνώμη χωρίς αξία

Συγχώρεση είναι η άφεση αμαρτιών. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν στον χώρο του ποδοσφαίρου που να είναι σε θέση να προσφέρει συγχωροχάρτι.

Η Λεωφόρος δεν είναι ναός και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν είναι εκκλησίασμα.

Η κίνηση του Μανόλο Χιμένεθ να σηκώσει το μεσαίο δάκτυλο προς την εξέδρα συνιστά βαρύτατη πρόκληση. Οχι γιατί κάποιος προσβλήθηκε, αν και κάποιοι μπορεί να το υποστηρίξουν κι ας περνούν γενεές δεκατέσσερις όποιον δεν γουστάρουν. Αλλά γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει επεισόδια μεγάλης έντασης και έκτασης.

Το υψωμένο δάκτυλο έμοιαζε με σπίθα από ηλεκτροκόλληση. Ευτυχώς για όσους βρίσκονταν στη Λεωφόρο και φυσικά τον ίδιο τον Ισπανό, τα χόρτα ήταν βρεμένα για δύο λόγους: πρώτον, η οικονομική ασφυξία αναγκάζει τους οπαδούς του Τριφυλλιού να συμπεριφέρονται κόσμια για να μην τιμωρηθεί η ομάδα τους και χάσει τα πενιχρά έσοδα από τα εισιτήρια. Τραγικό αν σκεφτείς πως έπρεπε να φτάσει εδώ ο Παναθηναϊκός για να εκδηλώνονται με ευπρέπεια οι οπαδοί του.

Δεύτερον, γιατί οι Πράσινοι στο χρονικό σημείο που ο Χιμένεθ σηκώνει το δάκτυλο προηγούνται στο σκορ και είναι πιο ήρεμοι.

Σε διαφορετική περίπτωση το ντέρμπι θα είχε διακοπεί λόγω επεισοδίων και σήμερα θα μιλούσαμε για το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο που δεν έχει γιατρειά.

Καθυστερημένη ή όχι, η «συγγνώμη» του Χιμένεθ δεν έχει καμία αξία.