Ξεκινώ:
* απόφαση της 26ης Οκτωβρίου με αριθμό πρωτοκόλλου ΔΑΠ 3151, η οποία αφορά δαπάνη 198,40 ευρώ –προσέξτε με παρακαλώ –για «εξοπλισμό ασφάλειας θυρών»!
Ο «συνεργάτης χωρίς όνομα» έγραψε πάνω στην απόφαση τη λέξη «Ρουβίκωνας;». Με ερωτηματικό. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόθεν του προέκυψε του ανθρώπου αυτό το όνομα, αλλά προφανώς δύο τινά σημαίνει η δικαιολόγηση της δαπάνης με τη φράση «εξοπλισμός ασφάλειας θυρών»: ή άλλαξαν κλειδαριές και κλειδιά από όλες τις πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν ή τοποθέτησαν επιπλέον κλειδαριές στις πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου, διότι φοβούνται κάτι. Καμιά «επίσκεψη» του «Ρουβίκωνα», μετά τη γνωστή «επίσκεψη» – ξεφτίλα για την ελληνική πολιτεία στο υπουργείο Αμυνας; Αγνωστο.
Απάντηση δεν περιμένω φυσικά –εδώ δεν απάντησαν για το τι αφορούσε η δαπάνη των 113 ευρώ που καταγράφηκε ως δαπάνη αγοράς φαρμάκων, όπως ανέφερα σε ανάλογο δημοσίευμα της περασμένης εβδομάδας…
Η δεύτερη απόφαση δαπάνης του Γραφείου Πρωθυπουργού είναι επίσης 198,40 ευρώ, έχει ημερομηνία 7 Νοεμβρίου και αριθμό πρωτοκόλλου ΔΑΠ 3325 και αφορά τη «συντήρηση και επισκευή εξοπλισμού κουζίνας». Οντως, στο υπόγειο του Μεγάρου Μαξίμου λειτουργεί μία κουζίνα η οποία ψήνει καφέδες, φτιάχνει τοστ, σάντουιτς και γενικώς σνακ για τις ανάγκες του Γραφείου. Πρέπει να πω ότι δεν βρίσκω τίποτε κακό σε αυτό. Τόσοι άνθρωποι είναι εκεί μέσα, δεν είναι κακό να μπορούν να φάνε κάτι ή να πιουν έναν καφέ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι ακριβώς αφορά αυτή η δαπάνη. Ο «μεταφορέας» της απόφασης, «συνεργάτης χωρίς όνομα», μου έγραφε πάνω πάνω «το κάψανε». Ποιο κάψανε, δεν μου εξηγούσε. Την κουζίνα; Την τοστιέρα; Την καφετιέρα; Τι;
Ούτε και επ’ αυτού περιμένω κάποια απάντηση. Οπως δεν μου απαντήθηκε ποτέ τι αφορούσε η δαπάνη των 700 ευρώ για προμήθεια ειδών παντοπωλείου, για την οποία ενημέρωσα καταλεπτώς το πανελλήνιο προ ημερών…
Η τρίτη απόφαση με ενέβαλε σε μεγάλες σκέψεις. Αφορά τη δαπάνη 20 ευρώ (δηλαδή χρέωσαν τον κρατικό προϋπολογισμό με… 20 ευρώ!!!), έχει ημερομηνία 8 Νοεμβρίου και αιτιολογία «δώρα για επίσημους προσκεκλημένους».
Ειλικρινά δεν θα μου πήγαινε πουθενά ο νους τι μπορεί να αφορά αυτό το ποσό, ειδικότερα, τι δώρα μπορεί να είναι αυτά για επίσημους προσκεκλημένους, αν δεν πρόσεχα, στο τέλος της, κάτω κάτω σημειωμένο το όνομα «Αμίρ;». Με ερωτηματικό και αυτό.
Ποιος είναι ο Αμίρ; Ο μικρός Αφγανός από τη Δάφνη τον οποίο η διεύθυνση του σχολείου αρνήθηκε να κάνει σημαιοφόρο και μετά τον κάλεσε (και έπραξε άριστα) ο πρόεδρος Τσίπρας στο Μέγαρο Μαξίμου. Εβγαλε φωτογραφίες μαζί του και του χάρισε μία ελληνική σημαία!
Εχει άραγε σχέση η δαπάνη των 20 ευρώ με το πρωθυπουργικό δώρο στον μικρό Αμίρ; Μακάρι να μην έχει, θα πω. Γιατί θα χάσω πάσα ιδέα και για τον Πρωθυπουργό και για τους συνεργάτες του.
Και σταματώ σε αυτό το σημείο, να μην πω τίποτε βαρύτερο…
Ακούω και ακούω επίμονα και με μια τάση επιβολής γνώμης από διάφορες πλευρές ότι «το Κοινοβούλιο είναι ο ναός της Δημοκρατίας». Ακούω, πολλά χρόνια τώρα φιλιππικούς για τον «δημοκρατικό διάλογο» που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του Κοινοβουλίου και πως είναι δείγμα υγείας για το πολίτευμα η ανταλλαγή απόψεων που έχουν τα κόμματα μέσα στη Βουλή. Παρακολουθώντας όμως και τη χθεσινή συζήτηση ειλικρινά το μόνο που έχω να σημειώσω είναι ότι δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει στην ενδυνάμωση της Δημοκρατίας και των θεσμών της ο διάλογος κωφών, ο οποίος για μια ακόμη φορά αναπτύχθηκε. Είπαν τα δικά τους οι μεν, είπαν και οι δε ό,τι είχαν να πουν, συνήθως γραμμένα από άλλους, τους έμμισθους λογογράφους, και μετά έφυγαν ήσυχοι και ήρεμοι για τα γραφεία ή τα σπίτια τους, ότι εκπλήρωσαν και αυτή τη φορά τις υποχρεώσεις τους.
Μια θλίψη είναι αυτές οι συζητήσεις, μια θλίψη και μια απογοήτευση μαζί. Για το επίπεδο του διαλόγου και για το πόσο κοντά στις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας είναι όσα ειπώθηκαν και χθες.
Αλήθεια, μπορεί να αλλάξει αυτό ποτέ; Και πώς άραγε;
Σημείωση 1η, αναγκαία: η συζήτηση, που επεκτάθηκε σε οτιδήποτε άλλο, αφορούσε την απόφαση της κυβέρνησης να υποδυθεί τον… Καραμουρτζούνη και να πετάξει ψίχουλα στους φτωχούς συμπολίτες μας.
Σημείωση 2η: εξ όσων ειπώθηκαν, αντελήφθην ότι το επόμενο, ανάλογο, ραντεβού είναι για μεθαύριο Πέμπτη, οπότε η Βουλή θα ασχοληθεί με τα έργα και τις ημέρες του υπουργού Αμυνας…
Η επομένη της ανάδειξης της προέδρου Φώφης ως επικεφαλής της Κεντροαριστεράς ήταν μια μέρα χαράς για τη νικήτρια της αναμέτρησης, η οποία δεν προλάβαινε να δέχεται συγχαρητήρια από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αλλά και από την Ευρώπη. Φυσικά και της αξίζουν συγχαρητήρια. Εδωσε μια μεγάλη μάχη και την κέρδισε καθαρά. Νομίζω ότι από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ελαβε μια καθαρή εντολή να ανασυγκροτήσει την Κεντροαριστερά. Είναι το μεγάλο της, προσωπικό στοίχημα.
Φτάνει να αξιοποιήσει τη θέληση όλων όσοι μετείχαν στη διαδικασία να δουλέψουν εντατικά για να επιτύχει το εγχείρημα. Και επειδή ενδέχεται οι πολιτικές εξελίξεις να επέλθουν αιφνιδιαστικά, είναι απαραίτητο να μη χαθεί ούτε μία μέρα στην πορεία για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Ούτε μία μέρα. Να μη γίνει το λάθος δηλαδή που έγινε με τη διαδικασία της ανάδειξης του επικεφαλής του νέου φορέα, όταν χάθηκε πολύτιμος χρόνος στα διαδικαστικά.
Οι δημοκρατικοί πολίτες προσβλέπουν με προσδοκία σε αυτό…
Τα φώτα μονοπωλεί όπως είναι λογικό η πρόεδρος Φώφη, η νίκη της ήταν μεγάλη. Εγώ όμως θέλω να αναφερθώ στην περίπτωση του ανθυποψηφίου της Νίκου Ανδρουλάκη. Ο νεαρός έδωσε μια μεγάλη μάχη και αυτός, κατάφερε να ξεπεράσει πολλά χάντικαπ και βρέθηκε να διεκδικεί, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Το ποσοστό που έλαβε προφανώς δεν αποτελεί ήττα γι’ αυτόν, αλλά του εγγράφει υποθήκες για το μέλλον –ασφαλώς θα είναι παρών και την επόμενη μέρα.
Μίλησα χθες το απόγευμα μαζί του και παρά την ελαφρά απογοήτευσή του (φυσικό είναι) για το αποτέλεσμα, μου κατέστησε σαφές ότι θα είναι παρών και δεν πρόκειται να αποστασιοποιηθεί τώρα που η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς μπαίνει στην ημερήσια διάταξη.
«Είμαι χαλαρός» μου δήλωσε. «Θα φύγω για τρεις ημέρες στις Βρυξέλλες και θα επιστρέψω».
Ολα εδώ κρίνονται βέβαια, αλλά πιστεύω ότι την Κυριακή, εκτός από την ανάδειξη ηγέτη, η Κεντροαριστερά έστειλε το μήνυμα στον δημοκρατικό κόσμο ότι υπάρχει και συνέχεια…
