Η Φώφη Γεννηματά θριάμβευσε στην εκλογική διαδικασία για το νέο κόμμα. Αδιαφιλονίκητα πρώτη, θα πορευτεί όχι μόνο με εσωκομματικό αντίπαλο τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Καμίνης θα μπορούσαν να συνδιαμορφώσουν το νέο κόμμα, ωστόσο διαθέτουν μόνο κάποια στελέχη στην ευρύτερη επιρροή τους –στερούνται την κομματική βάση που προϋποθέτει τις πολιτικές ωσμώσεις. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη ΔΗΜΑΡ. Οπότε, τι; Εντός, εκτός και επί τα αυτά, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό;
Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος μια τέτοιας διαδικασίας δεν είναι όλα ίδια. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Ο λαός της Κεντροαριστεράς ψήφισε ΠΑΣΟΚ, ψήφισε δηλαδή τις οργανωμένες δυνάμεις του πιο αναγνωρίσιμου φορέα του χώρου και την αρχηγό αυτών των δυνάμεων. Ο τρόπος με τον οποίο έγιναν οι εκλογές, η έμφαση δηλαδή στα πρόσωπα και λιγότερο στις ιδέες, δεν επέτρεψε τον πολιτικό διάλογο. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε στις ανακοινώσεις των υποψηφίων, στις συνεντεύξεις τους και στα ντιμπέιτ: προσεκτικός λόγος, γεμάτος κλισέ, χωρίς εξάρσεις και χωρίς οραματική διάσταση. Hταν εμφανές ότι για όλους προείχε πού θα βρεθούν μετά τις κάλπες, όχι τι κόμμα θα έχει προκύψει μετά τις κάλπες. Και για τον Γιώργο Καμίνη (που μιλούσε σε ένα ακροατήριο εκσυγχρονιστών) και για τον Σταύρο Θεοδωράκη (που περιορίστηκε στη γνωστή αντισυμβατική ταυτότητα της μιντιακής περσόνας).
Για να κατανοήσει κανείς την ιδεολογική στασιμότητα του εγχειρήματος, αρκεί να δει τη στάση της Φώφης Γεννηματά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ραδιοφωνική συνέντευξή της, δήλωσε ότι δεν έχει γίνει ώς τώρα διάλογος με τον Αλέξη Τσίπρα επειδή «κυβερνά με μια ακροδεξιά απόφυση» και επειδή υλοποιεί «τις πιο συντηρητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Δηλαδή; Αν φύγει ο Καμμένος όλα καλά; Διότι στις «νεοφιλελεύθερες» θέσεις η χώρα έχει δεθεί από το τρίτο Μνημόνιο.
Απέναντι στα συνθήματα υπάρχει πάντα με σαφήνεια ένα πρόσωπο που δεν είχε θέσει υποψηφιότητα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Κατ’ αυτόν, όπως το περιέγραψε στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την επιλογή του να δώσει έμφαση στο υπερπλεόνασμα, ευθύνεται για την «αναδιανομή της μιζέριας». Ο πολιτικός χώρος, που υπονομεύει το παρόν και το μέλλον των πολιτών χάριν του εξουσιαστικού οράματός του, επ’ ουδενί μπορεί να αποτελέσει στρατηγικό σύμμαχο ενός κόμματος που φιλοδοξεί να εκφράσει τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απέναντι.
