Πάμε σινεμά

Συναρπαστικό

«Good time»: Αγωνιώδες και τρυφερό, στυλιζαρισμένο και ανυποχώρητο, το «Good time» είναι μια ταινία που ομολογώ πως αδίκησα όταν την είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών. Βλέποντάς την ξανά, στη δημοσιογραφική προβολή της, βγήκα από την αίθουσα συνταραγμένος. Να το πάρουμε από την αρχή: Επειτα από μία πρόχειρα στημένη ληστεία που πάει στραβά, ο Κόνι (Ρόμπερτ Πάτινσον –απίστευτος!) έχει ελάχιστο χρόνο για να σώσει τον αυτιστικό αδελφό του Νικ από τη φυλακή. Και φυσικά, για τη φυλάκισή του ευθύνεται ο ίδιος. Τον κατατρώει και αυτό το σαράκι της ενοχής. Πηγαινοέρχεται στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης, βρίσκει κάπου ένα φιλόξενο σπίτι, και όσο ο χρόνος περνά, τόσο πιο έντονα χτυπά η καρδιά μας. Το μέγα επίτευγμα είναι ο ίδιος ο κεντρικός χαρακτήρας, ένας ήρωας που μοιάζει να μην έχει ηθικούς φραγμούς αλλά είναι τόσο τρωτός και ευάλωτος που, με έναν παράξενο τρόπο, αγωνιάς στ’ αλήθεια για την τύχη του. Και οι αδελφοί Σάφντι φιλμογραφούν τη συναρπαστική αυτή κατάβαση με μεγάλη μαεστρία.

Δυστυχώς, καρτούν

«Καζαντζάκης»: Είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει κανείς να μιλά για τη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή δίχως να αναρωτηθεί το προφανές: Πού είναι ο Νίκος Καζαντζάκης; Πού είναι όλες οι βαθιές, σχεδόν αδιανόητες για τον κοινό νου ανησυχίες του; Πού βρίσκεται το πνεύμα του, αλλά και η δράση του, που τον καθόρισε ως τον πιο δραστήριο από τους έλληνες διανοούμενους; Τι κρατά τελικά η ταινία από την αλήθεια του; Δυστυχώς, ο Καζαντζάκης του Γιάννη Σμαραγδή είναι ένα καρτούν, μια άκρως επιφανειακή κατασκευή, σε μια βιογραφία που κρατά ελάχιστα γεγονότα, προσθέτει πολλές φάλτσες φολκλόρ εικόνες και οδηγεί τον θεατή της σε μια αναπόφευκτη συγκατάβαση. Μια στάση όμως την οποία αδυνατείς να κρατήσεις μέχρι τέλους: ούτε η εξέλιξη της πλοκής σε βοηθά, ούτε και το φινάλε, που πνίγει τις όποιες καλές εντυπώσεις είχαν απομείνει στην κακογουστιά. Στο τέλος αναρωτιέσαι: Πού είναι ο Γιάννης Σμαραγδής του «Καβάφη»;

Προβάλλονται επίσης

Στο «Μυστικό των Μάροουμποουν», τέσσερα αδέλφια έχουν καταφέρει να φτιάξουν μία ασφαλή καθημερινότητα στο λαβυρινθώδες σπίτι τους, μετά τον θάνατο της μητέρας τους (τον οποίο έχουν κρατήσει κρυφό). Σιγά σιγά όμως πείθονται ότι στη σοφίτα του σπιτιού τους κατοικεί ένα διαβολικό πνεύμα και προσπαθούν ενωμένοι να το καταστρέψουν. Ομιλεί την αγγλική, αλλά είναι καθαρά ισπανικό (το υπογράφει ο Σέρχιο Σάντσεζ, σεναριογράφος του «Ορφανοτροφείου») και διαθέτει, όπως αντιλαμβάνεστε, λίγο αίμα και πολλή ατμόσφαιρα. Βαθμοί: 6. Το «Χωρίς διέξοδο» πάλι, είναι μια σκέτη απογοήτευση, όπου ένας Αμερικανός αποφασίζει να ληστέψει έναν γερμανό γκάνγκστερ προκειμένου να πληρώσει τη θεραπεία της αγαπημένης του. Προσπαθείς στην αρχή, αλλά γρήγορα συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά –και σε πιάνει και μια στεναχώρια για τους Μπεν Κίνγκσλεϊ και Αντονι Χόπκινς που εμφανίζονται εδώ ίσα ίσα για να πάρουν τα λεφτά και να την κοπανήσουν. Βαθμοί: 0. Βγαίνει τέλος και η «Τελευταία οικογένεια», πολωνικής παραγωγής, που παρακολουθεί την οικογενειακή ζωή του ζωγράφου Ντζιζλάβ Μπεζίνσκι, ζωή που ο καλλιτέχνης κατέγραφε, σχεδόν με κάθε μέσο. Σημειώστε πως ο Αντρέι Σέβεριν κέρδισε βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Λοκάρνο.