Δεύτερο μετα-πατορικό αμάρτημα;

Κ. Υφαντής, Φωτοδρόμιο

Ο φιλοσοφικός στοχασμός, η μεταφυσική αγωνία, η επιστημονική έρευνα, η κοινωνική εμπειρία ή η πολιτική αναγκαιότητα δημιουργούν και ερμηνεύουν την πραγματικότητα; Κι εντέλει όλες αυτές οι εκδοχές εξανθρωπίζουν περισσότερο ή απανθρωποιούν τον Ανθρωπο [ως πλάσμα, ως άτομο, ως κατασκευή, ως αυτεξούσιο(;) μέλος της κοινωνίας];

Τα παραπάνω συνιστούν κατά τη γνώμη μου κοσμοείδωλα άνευ ουσιαστικού αντικρύσματος, αφού η Ιστορία θέτει κι εφαρμόζει τους δικούς της πιο σύνθετους κανόνες.

Οι ένθεν/κακείθεν πολιτικοί ολοκληρωτισμοί και ‘δικαιωματικοί’ απολυταρχισμοί μπορεί να λειτουργούν ως οιονεί-ΜεταΘεολογία ή καλύτερα ως μετεξέλιξη του Ανθρώπου-Πλάσματος σε Πλάστη του Μετα-Ανθρώπου αλλά δεν προσφέρουν και πολλά στην εξιχνίαση της Μοίρας του ανθρωπίνου Γένους. Μιλάμε πλέον άλλη γλώσσα από αυτήν της προέλευσής μας [είτε εκπορεύεται από βούληση Ανωθεν είτε προέκυψε από τυχαίο Big Bang] σε βαθμό που να βιώνουμε μία Βαβέλ [οριστικής;] ρήξης με την ουσία μας [όποια κι αν ο καθένας πιστεύει ότι υπηρετεί], να αναλισκόμαστε στην οριοθέτηση των υλικών φιλοδοξιών μας σε σχέση με το μυστικισμό των θρησκειών, να εκτοπίζουμε τις αιώνιες αλήθειες στο όνομα συγκυριακών βολικών σκοπιμοτήτων. Αντί για ιεραποστόλους έχουμε πλέον δικαιωματίες, αντί για αδελφούς έχουμε ‘συντρόφους’, διαθέτουμε πληθώρα σωτήρων [δίχως καμία ελπίδα σωτηρίας], οι οποίοι επαγγέλλονται [μερικές φορές ”κατ’επάγγελμα”] επίγειο Παράδεισο[sic], έχοντας ξε-χάσει τον Αλλον, ή διαλαλούν τη δημιουργία του Νέου Θαυμαστού Κόσμου[sic], με ταυτόχρονη πλήρη άρνηση της καταγωγής του παλαιού κόσμου.

Στο πλαίσιο αυτό αναρωτιέμαι ποια θα είναι γι’ αυτούς η υπαρξιακή αγωνία του – έτσι κι αλλιώς- θνητού ανθρώπου: ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές; ποιά ιδεολογία θα δικαιωθεί; ποιος πλούτος θα σωρευθεί; ποιο θα είναι το προσδόκιμο ζωής το 2050; Πιστεύουν οι [αντι]δογματικοί, εν είδει ελπίδας του απελπισμένου, ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν [ποίου;] από μόνα τους [μαρξικο-μηχανιστικά];

Η ταύτιση της ανθρώπινης πραγματικότητας με την πολιτική είναι προβληματική. Το ίδιο ισχύει με τη [ειδωλολατρική;] τεχνολογική πρόοδο και τη [λυτρωτική;] ευτυχία του κάθε ανθρώπου. Η άγνωστη μοίρα του ανθρώπινου δημιουργήματος δεν θεραπεύεται με την αγνωστική [και μονοδιάστατη] προσέγγιση της Ιστορίας. Η εσχατολογία της Ιστορίας, ως παρακμιακή διαχείριση της εκχωρημένης Ζωής από τους ανθρώπους του πνεύματος και της ύλης, θα μας κυνηγάει ούτως ή άλλως. Καλά θα ήταν να μην είμαστε ο καθείς μόνος του,σε νηφάλια μέθη [;] εξουσίας ή αυτεξούσιου.

ΥΓ. Προφανώς έκαστος έχει δικαίωμα στο σώμα και στην ψυχή του αφού του ανήκουν [ab initio;]. Το ερώτημα είναι πού [θέλει να] ανήκει ο καθένας μας κραδαίνοντας τα ολοκληρωτικά δικαιώματά του: στον εαυτό του; στον όμοιο; στον διαφορετικό; στο σύνολο; Κατά τη γνώμη μου δεν μπορείς να ζήσεις μόνος υμνώντας την ασύδοτη ελευθερία αλλά οφείλεις να μάθεις να συνυπάρχεις με άλλους στη βάση μιάς ειλικρινούς διάθεσης ειρηνικής συμβίωσης, σεβασμού και κατανόησης.

ΥΓ.2 «Ανατρέχω στο μέλλον

για να ολοκληρώσω

λέξεις απατηλές» [Ντ.Σιώτης, Ωροσκόπια νεκρών]