«Dura lex, sed lex». «Σκληρός νόμος, αλλά νόμος» είναι και το άρθρο 146 του ποινικού κώδικα, σύμφωνα με το οποίο «όποιος με πρόθεσή του και παράνομα παραδίδει ή αφήνει να περιέλθουν στην κατοχή ή τη γνώση άλλου έγγραφα, σχέδια ή άλλα πράγματα ή ειδήσεις που τα συμφέροντα της πολιτείας ή των συμμάχων της επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητα απέναντι σε ξένη κυβέρνηση, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών».
Μόνο που κανένας νόμος, όσο σκληρός και άδικος και αν είναι, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται ως απειλή από την εκτελεστική εξουσία. Το ίδιο το δικαιικό μας σύστημα εξάλλου δεν αναγνωρίζει την άγνοια του νόμου. Προς τι λοιπόν η υπενθύμιση του άρθρου 146 από το υπουργείο Εξωτερικών; Η πρόθεσή του είναι να προστατεύσει τους πιθανούς παρανομούντες ή να τους προειδοποιήσει προκειμένου να τους υποχρεώσει να σταματήσουν οποιαδήποτε αποκάλυψη;
Η απάντηση είναι αυτονόητη. Και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε κανείς να υπενθυμίσει ότι τα περίφημα Pentagon Papers, τα έγγραφα του αμερικανικού Πενταγώνου για τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Βιετνάμ, είδαν το φως της δημοσιότητας από τον Τύπο μολονότι ήταν απόρρητα. Ούτε να επισημάνει ότι το άρθρο 146, και οποιοδήποτε άρθρο, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να εμποδίζεται η δημοσιογραφική έρευνα και η ελεύθερη άσκηση της πολιτικής δραστηριότητας. Ούτε ασφαλώς να χρησιμοποιούνται η διαβάθμιση και ο νόμος για να αποκρύπτονται ενέργειες της εκτελεστικής εξουσίας που ούτε εθνικής σημασίας είναι ούτε νομικής προστασίας χρήζουν.
«Dura lex, sed lex». Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο σκληρός νόμος δεν αλλάζει.
