Ψευδώνυμο

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και γι’ αυτό συνοψίζονται σε δυο ερωτήσεις.

Πρώτον, πόσο θα αντέξει ο Καμμένος στην κυβέρνηση.

Δεύτερον, πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση τον Καμμένο.

Στο πρώτο η απάντηση είναι εύκολη. Ο Καμμένος θα προσπαθήσει να αντέξει όσο γίνεται περισσότερο. Γνωρίζει ότι η ζωή του εκτός κυβέρνησης και κυρίως μετά τις εκλογές θα είναι μια κόλαση.

Στο δεύτερο η απάντηση μοιάζει πιο σύνθετη. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να αντέξει όσο περισσότερο Καμμένο γίνεται.

Αλλά πόσο Καμμένο μπορούν να αντέξουν και να ελέγξουν;

Διότι την ίδια στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση σε αποδρομή και έναν Πρωθυπουργό εξαιρετικά αποδυναμωμένο. Υποψιάζομαι ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον Καρανίκα.

Οταν η πολιτική απάντηση της κυβέρνησης στην αποδρομή της είναι να τσακώνεται με τις… δημοσκοπήσεις και τους δημοσκόπους, τότε ούτε κουράγια έχουν μείνει ούτε πολλές αντοχές.

Κι όταν αυτό που απέμεινε για παρηγοριά στους συριζαίους είναι να περιφέρουν ως τοτέμ έναν ΓΑΠ που (δήθεν) βάζει όρους στη Φώφη και την Κεντροαριστερά, τότε επιβεβαιώνεται ότι «μωραίνει Κύριος…».

Εξ όσων γνωρίζω κανείς πρώην βουλευτής εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης δεν έβαλε ποτέ όρους σε κανέναν και για το παραμικρό!

Διότι το πρόβλημα της κυβέρνησης στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ούτε ο Μητσοτάκης ούτε η Φώφη. Είναι ο εγκλωβισμός της.

Αφενός ο Καμμένος αρχίζει να κοστίζει πανάκριβα. Πότε με τον ισοβίτη, πότε με τον Ρουβίκωνα, πότε με τον μεσάζοντα, ο λογαριασμός ανεβαίνει επικίνδυνα.

Αφετέρου χωρίς τον Καμμένο δεν υπάρχει κυβέρνηση. Κι εξ όσων γνωρίζω ουδείς προσφέρεται να πάρει τη θέση του, το αντίθετο!

Ο εγκλωβισμός όμως δεν είναι τυχαίος. Προκύπτει από τον ίδιο τον Τσίπρα και τις επιλογές του.

Εκείνος είναι που επέλεξε τη συμπόρευση με τον Καμμένο κι όχι με τις κεντροαριστερές δυνάμεις. Τον Σεπτέμβριο 2015 έκανε το δεύτερο κορυφαίο στρατηγικό λάθος –μετά τη σπουδή του να ρίξει τον Σαμαρά…

Οπως εκείνος είναι που επέλεξε ως μοναδική στρατηγική την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία, άρα κατέστησε τον εαυτό του όμηρο του Καμμένου που του το εξασφαλίζει.

Γι’ αυτό η ορθή διατύπωση του προβλήματος είναι ότι δεν υπάρχει Καμμένος. Υπάρχει μόνο Τσίπρας που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο «Καμμένος».

Διότι η πολιτική είναι μια άσκηση ρεαλισμού. Ο,τι βάζεις παίρνεις.

Και πέφτοντας αυτή η κυβέρνηση θα ξέρει ότι δεν πρέπει να έχει παράπονα παρά μόνο από τον εαυτό της.

Θα έχει πάρει τελικά ό,τι ακριβώς επέλεξε να αξίζει.