Ο νόμος ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την εθνική ασφάλεια

Πίσω από το άρθρο του Ποινικού Κώδικα το οποίο προβλέπει τιμωρία με ποινή κάθειρξης για όποιον δημοσιεύει έγγραφα που επιβάλλεται να μείνουν απόρρητα απέναντι σε ξένη κυβέρνηση, οχυρώνεται –όπως εκτιμούν νομικοί –η κυβέρνηση για να μην δουν το φως της δημοσιότητας κρίσιμα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή και αφορούν την υπόθεση για πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία.

Το κλειδί για την εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι νομικοί, βρίσκεται στο περιεχόμενο των επίμαχων εγγράφων. Αν δηλαδή όσα αναφέρονται σε αυτά συνιστούν πράγματι απόρρητες πληροφορίες που η δημοσιοποίησή τους είναι ικανή να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια ή αν βαπτίζονται ως απόρρητες προκειμένου να μείνουν στο συρτάρι για άλλους λόγους, πέραν των ορίων της εθνικής ασφάλειας.

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ. Οι ίδιες πηγές μάλιστα επικαλούνται τη νομολογία του Αρείου Πάγου, που με άλλες αποφάσεις του έχει αποδεχθεί τον χαρακτηρισμό απορρήτων εγγράφων για λόγους εθνικής ασφάλειας, ενώ σε άλλες αντίθετες αποφάσεις τους οι ανώτατοι δικαστές έχουν επισημάνει πως δεν αρκεί ο χαρακτηρισμός ενός εγγράφου ως απορρήτου, αλλά θα πρέπει αυτό να επιβεβαιώνεται από το ίδιο του το περιεχόμενο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην περίπτωση της επίμαχης συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία που έχει προκαλέσει πολιτική θύελλα, το υπουργείο Εξωτερικών για να αποφευχθεί η δημοσιοποίηση κρίσιμων εγγράφων επικαλέστηκε το άρθρο 146 του Ποινικού Κώδικα. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή: «Οποιος με πρόθεσή του και παράνομα παραδίδει ή αφήνει να περιέλθουν στην κατοχή ή τη γνώση άλλου έγγραφα, σχέδια ή άλλα πράγματα ή ειδήσεις που τα συμφέροντα της πολιτείας ή των συμμάχων της επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητα απέναντι σε ξένη κυβέρνηση τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών».

Με βάση αυτά τα δεδομένα το ερώτημα που εύλογα ανακύπτει με την επίκληση της διάταξης αυτής είναι αν πράγματι τίθεται θέμα απόρρητων πληροφοριών, οπότε όπως έχει πει με παλαιότερη απόφασή του και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κάμπτεται και το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης, ή αν η επίκληση αυτή αποτελεί ενδεχομένως ένα τερτίπι που αγγίζει τα όρια της προληπτικής λογοκρισίας.