Κηδεία και μνημόσυνο μαζί, ύστερα από το 3-1 της Τετάρτης στο Ζοζέ Αλβαλάδε. Δεν είναι κάτι το σύνηθες άλλωστε, να τερματίζει ο Ολυμπιακός τέταρτος στον όμιλο. Η τελευταία φορά, που είχε ξανασυμβεί, ανατρέχει στο 2006. Οταν το Μνημόνιο ήταν άγνωστη λέξη, ο Συνασπισμός με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ήταν στο 3,3% με έξι βουλευτές και ο Παλαιοκώστας με τον Ριζάι την κοπανάγανε με το ελικόπτερο από τον Κορυδαλλό. Κακά τα ψέματα. Ολα αυτά τα χρόνια, ο Ολυμπιακός τον είχε καλομάθει τον κόσμο του. Και σε επίπεδο αποτελεσμάτων και σε επίπεδο εμφανίσεων. Κι όταν δεν είσαι μαθημένος, η αποτυχία πονάει ακόμα περισσότερο.
Προφανώς, όμως, δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Αυτό που ενοχλεί είναι ο τρόπος. Και ειδικότερα στα δύο παιχνίδια με τη Σπόρτινγκ. Με την Μπαρτσελόνα, μέσα κι έξω, στάθηκε αξιοπρεπώς. Με τη Γιουβέντους, το πάλεψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το κάζο έχει να κάνει με τα Λιοντάρια. Στο ματς της Αθήνας, τα έκανε μούτι ο Χάσι. Προχθές στη Λισαβόνα, κατέρρευσε και παραδόθηκε αμαχητί. Στον Ολυμπιακό, όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι πρόκειται για μια ταλαιπωρημένη ομάδα, που ψάχνει να βρει τον δρόμο της. Μια ακριβή (για τα δεδομένα της Σούπερ Λίγκας) ομάδα που ψάχνει να βρει τον εαυτό της και να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Που δεν μπορεί να βρει γκολ από τους εξτρέμ. (Εξτρέμ, τέσσερις τον αριθμό, του εκατομμυρίου, όταν βασικός ανταγωνιστής στο πρωτάθλημα έχει ενδεκαδάτους ποδοσφαιριστές των εκατό και διακοσίων χιλιάδων ευρώ). Που δεν μπορεί να βρει γκολ από τα φορ (πλην του Ανσαριφάρντ, που δεν είναι δηλωμένος στην Ευρώπη). Που δεν έχει βρει ακόμα ποιο είναι το βασικό κεντρικό δίδυμο. Αυτά, απέναντι σε ομάδες σαν τη Σπόρτινγκ, δεν κρύβονται και δεν μακιγιάρονται. Ο αποκλεισμός ενοχλεί και πονάει, αλλά στο φινάλε δεν έμεινε έξω από καμιά Καμπάλα. Από δω και μπρος έχει μπροστά του μόνο το πρωτάθλημα. Κι όσα προβλήματα κι αν έχει, το αν θα κρατήσει ή θα παραδώσει το στέμμα είναι προφανώς και δικός του λογαριασμός. Οι μπουκ που τον δίνουν πρώτο φαβορί, κάτι ξέρουν παραπάνω.
Τελευταία Νέα