Η επόμενη Δευτέρα θα είναι πολύ κρίσιμη μέρα για τα πολιτικά πράγματα του τόπου. Το κομματικό αμάλγαμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αλληλοσυμπληρώνεται στην ηγεσία του τόπου την κρίσιμη αυτή περίοδο, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να χρειαστεί να σπάσει.
Ο λόγος; Οχι απλώς η γνωστή εμπλοκή του Πάνου Καμμένου στην πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, ούτε ο αδιευκρίνιστος ρόλος που έπαιξε ο μεσάζων Παπαδόπουλος, αλλά μια ιδεολογική πτυχή της υπόθεσης. Η πτυχή την οποία ανέδειξε με τη γνωστή δήλωσή του ο Νίκος Φίλης.
Ο πρώην υπουργός Παιδείας διαμαρτύρεται όχι για την πώληση όπλων γενικώς και αορίστως ούτε για τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε και η οποία θα ελεγχθεί τη Δευτέρα στη Βουλή. Αντίθετα, εξανίσταται για τη συγκεκριμένη πώληση στο συγκεκριμένο κράτος. Επικαλείται την Αριστερά ως ιδεολογικό χώρο «που υπερασπίζεται πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά» και αμφισβητεί συνολικά την απόφαση «του υπουργείου Εθνικής Αμυνας να προχωρήσει σε πωλήσεις όπλων στο καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, σε μια στιγμή που οι αεροπορικές δυνάμεις αυτής της χώρας, μαζί με αυτές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, έχουν καταγγελθεί από διεθνείς παρατηρητές ότι εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης, βομβαρδίζοντας στόχους και προκαλώντας θύματα στον άμαχο πληθυσμό και μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή».
Εως σήμερα οι όποιες ιδεολογικές διαφωνίες κυβερνητικών στελεχών με επιλογές των ΑΝΕΛ αφορούσαν την άρνηση των τελευταίων να συνυπογράψουν «δικαιωματικά» νομοσχέδια –ως γνωστόν, την έλλειψη ευαισθησίας για ατομικά δικαιώματα των ΑΝΕΛ, αναπλήρωναν βουλευτές ή κόμματα της αντιπολίτευσης, οπότε δεν υπήρξε σοβαρό πρόβλημα στο κυβερνητικό έργο. Αλλά αυτή τη φορά το ζήτημα είναι σοβαρότερο. Ο Νίκος Φίλης εγκαλεί την κυβέρνησή του επειδή με τη συγκεκριμένη επιλογή του υπουργείου Αμυνας ενισχύεται ένας κρατικός αυταρχισμός που κανονικά θα έπρεπε να μην έχει σχέση με το αξιακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα της Αριστεράς. Την ίδια στάση τηρούν και οι βουλευτές Κυρίτσης, Ξυδάκης καθώς και ο υπουργός Πάνος Σκουρλέτης.
Αν οι συγκεκριμένοι εννοούν την κριτική τους, και δεν είναι απλώς μια πιρουέτα, είτε για εσωκομματικούς λόγους (ο Φίλης ήταν ο ηττημένος του τελευταίου ανασχηματισμού, έχοντας συγκρουστεί με τον Καμμένο) είτε για να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας με την ευρύτερη Κεντροαριστερά, σε περίπτωση που η πίεση των πραγμάτων απομακρύνει τον Αλέξη Τσίπρα από τον Πάνο Καμμένο, η κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρούς κλυδωνισμούς.
Ο Πάνος Καμμένος, που πρόσφατα καταδικάστηκε επειδή ζητούσε το λιντσάρισμα πολιτικού αντιπάλου του, ο υπουργός που κατηγορείται ότι επιχείρησε να επηρεάσει τη Δικαιοσύνη συνομιλώντας με ισοβίτη, ο μιλιταριστής δεξιός, δεν είναι ένας εταίρος της ανάγκης. Είναι μια ζωντανή κηλίδα για όσους επικαλούνται το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Οτι για πρώτη φορά βρέθηκαν κάποιοι συριζαίοι να εκδηλώσουν την ντροπή τους για τα κυβερνητικά νταραβέρια με τον άνθρωπο αυτόν μπορεί να δώσει στην πολιτική το ηθικό περιεχόμενο που τόσο έχει στερηθεί από την κυνική άσκηση της κρατικής εξουσίας.
Αρκεί να πρόκειται για ειλικρινή ντροπή και όχι για ευκαιριακές μεθοδεύσεις μιας ιδιοτελούς ομάδας τα μέλη της οποίας αισθάνονται παραγκωνισμένα.
