Ηταν κάπου στα 1993-1994 που ο αγωνιστής και «ποιητής» Κάρατζιτς και ο στρατηγός Μλάντιτς πηγαινοέρχονταν στην Αθήνα αποθεωνόμενοι από χιλιάδες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Βεβαίως αυτά τα δυο κτήνη δεν ήσαν φίλοι ούτε της Ειρήνης ούτε της Φιλίας. Ησαν φίλοι του μίσους, της γενοκτονίας, του θανάτου και της αποβλάκωσης των φανατικών οπαδών τους.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο είχε πέρσι καταδικάσει τον Κάρατζιτς σε σαράντα χρόνια φυλάκιση, τώρα καταδίκασε σε ισόβια και το δεύτερο κτήνος, τον Μλάντις. Ο Μλάντιτς αντιμετώπισε την ποινή με χαμόγελο υψώνοντας τον αντίχειρα και προκαλώντας τους μάρτυρες της δίκης και τα θύματά του. Είμαι σίγουρος πως σε «ανθρώπους» σαν αυτόν η λέξη Ερινύες είναι παντελώς άγνωστη. Αν ήταν έστω και λίγο γνωστή, ίσως δεν έφταναν ώς εκεί. Αλλά είναι καλό πλέον τέτοιοι εγκληματίες, σαν αυτούς τους δύο, να γνωρίζουν ότι υπάρχουν δικαστές και κοινωνίες, που έστω και μετά κόπων και βασάνων θα τους συλλάβουν και θα τους στερήσουν την ελευθερία να σκοτώνουν. Κάτι τέτοιοι γνωρίζουν μόνο την «ελευθερία» του θανάτου. Η στέρηση αυτής τους της «ελευθερίας» είναι γι’ αυτούς ο θάνατός τους.

Απόφαση – δικαίωση, σε κάποιο βαθμό, για τις μαντιλοφορούσες βόσνιες μουσουλμάνες μητέρες των θυμάτων τους, για την πολιτισμένη Ευρώπη (αν και εκκρεμούν καταδίκες κροατών και βόσνιων εγκληματιών), για πολλούς Σέρβους που δεν ακολούθησαν τις σειρήνες του εθνικισμού. Δικαίωση όμως και για τους ελάχιστους Ελληνες που τόλμησαν να μιλήσουν για το έγκλημα της Σρεμπρένιτσα τις εποχές που όλα τά ‘σκιαζε η σκλαβιά της ελληνοσερβικής ορθόδοξης φιλίας, την εποχή που πρωθυπουργοί και αρχηγοί αντιπολίτευσης, αριστερά, δεξιά και κεντρώα κόμματα, έσπευδαν, όλοι αυτοί, να «συγχαρούν» τους δύο –καταδικασμένους πλέον –εγκληματίες.

Ο Μλάντιτς έπρεπε να λειτουργήσει ως προφήτης του μέλλοντός μας. Αν είχαμε σκύψει από τότε στο να ερμηνεύσουμε το γιατί αυτός αποθεώνονταν εδώ, ίσως είχαμε προβλέψει τα εκατομμύρια των συγκεντρώσεων του 2000 κατά της «χώρας δίχως όνομα» και τις ταυτότητες. Αλλά κυρίως ίσως είχαμε προβλέψει το κύμα των Αγανακτισμένων κατά του κοινοβουλευτισμού το 2011 και τους τσιφτετέληδες έξω πάλι από το Κοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2015, τότε που το 60% ψήφισε να εγκαταλείψουμε την Ευρώπη του Δικαστηρίου για να μείνουμε με την Ευρώπη του Μλάντιτς. Ευτυχώς που το κατάλαβε αυτό ο κ. Τσίπρας.

Το πρόβλημα μας δεν είναι απλά αυτός ο ανορθολογισμός. Τέτοιος υπάρχει πάρα πολύς και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι ότι μόνο εδώ, μετά τον Πόλεμο, ο ανορθολογισμός έγινε πολιτικό κίνημα που κατέληξε σε μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση.

ΥΓ: Ως ένας που μεγάλωσε με διαρκείας στο παλιό και νέο Στάδιο Καραϊσκάκης, κάνω έκκληση στους υπεύθυνούς του να κατεβάζουν αμέσως τα πανό με συνθήματα μίσους στα σέρβικα που σηκώνουν στη θύρα 7 ακόμη και σήμερα διάφορα φασιστοειδή. Θα τιμούν, έτσι, τον Ολυμπιακό, τη χώρα μας, τους Σέρβους που ντρέπονται για κάτι τέτοιους και τα θύματα όλων των Μλάντιτς.

Τελευταία Νέα